Τρεις τελίτσες επί τρία.

Γουλιά κρασί,
το αριστερό πόδι στη μικρή γραμμή του 1, το δεξί στη μεγάλη.
Σταυρώνω τα πόδια σε περίεργο "κουτσό"...
Μου μιλάς, ενώ περπατώ σε τσιμεντένια νούμερα, χαραγμένα με μπογιά.
Μου λες διάφορα, αριστερό πόδι στη μικρή γραμμή του 7, δεξί στη μεγάλη, οι μύτες των ποδιών ενώνονται. Δοκιμάζω κι αλλιώς. Ενώνονται οι φτέρνες.
Φυσάει, η φούστα μου σηκώνεται στον αέρα, την κρατάω ανάμεσα στα πόδια μου.
Τα μαλλιά μου πιασμένα.
Το πρόσωπο σε σύσπαση.
Τα δάκρυα νομίζω πως θα εκραγούν, θα κάνουν ένα "πλατς" και θα ξεχυθούν από τα μάτια μου.
Μα σου λέω, είμαι καλά. Μέρες τώρα είμαι καλά.

Δεν κόλλησα σε 'κείνη τη λέξη την απαγορευμένη. Κόλλησα στις τελίτσες. Απαιτεί πολύ μεγαλύτερο κόπο, παρά θάρρος, για να βάλεις τελίτσες. Τις εκτιμώ ιδιαιτέρως. Εκτιμώ τη συνειδητή προσπάθεια πιο πολύ από το θάρρος.