Δίδωμι

Ετοιμάζω δώρα για ανθρώπους που δεν ξέρω καλά-καλά. Και δεν φαντάζεσαι πόση χαρά μου δίνει! Κόβω ένα απόκομμα από εφημερίδα, που ίσως να ενδιαφέρει τον Κ., σχεδιάζω να πάω ν' αγοράσω έναν φάκελο και να το βάλω μέσα, ίσως πάλι να το βάλω απευθείας μέσα στο βιβλίο που θα παραγγείλω για να του κάνω δώρο, αν ποτέ τον ξαναδώ. Τώρα ξέρω τι θα του δωρίσω. Μετά σκέφτομαι τον Α., ίσως κι εκείνον να ενδιέφερε το ίδιο βιβλίο, λέω να το πάρω δώρο σε αυτόν, αν τύχει να τον δω πρώτο. Μπα, δεν νομίζω. Μάλλον και το απόκομμα και το βιβλίο θα παραμείνουν αγορασμένα και τυλιγμένα στο συρτάρι μου, όπως και τόσα άλλα, λέξεις, σημειώματα, σελιδοδείκτες, εισιτήρια, κούπες, θήκες, γράμματα, ένα σωρό. Αγοράζω ή ετοιμάζω πάντα με κάποιον στη σκέψη μου. Να το πω σωστά, αγοράζω ή ετοιμάζω μόνο αν έχω κάποιον στη σκέψη. Δεν αγοράζω ή ετοιμάζω, για να δώσω. Μάλλον, το δώρο έρχεται και βρίσκει τον παραλήπτη του, που ήδη είναι στο μυαλό μου. Το να δώσω προηγείται της αγοράς, την οποία συχνά δεν ακολουθεί καν... Ο σκοπός όμως έχει επιτευχθεί. Όχι πως η χαρά του παραλήπτη δεν με κάνει ευτυχισμένη, άσε που μπορεί να μην είναι καν έκδηλη, αλλά η μισή -ίσως και περισσότερη- χαρά είναι να βρω εγώ τι ταιριάζει στην εικόνα που έχω δημιουργήσει για κάποιον, από όσα είδα και άκουσα για εκείνον και από 'κείνον. Γιατί, αν με γνωρίσεις, θα δεις ότι δεν μιλάω πολύ, ειδικά όταν δεν έχω τι να πω. Μα, ακούω, και, κυρίως, βλέπω και αισθάνομαι. Βλέπω συζητήσεις, βλέπω τρόπους σκέψης και άμυνας, βλέπω την αγάπη και το ενδιαφέρον, βλέπω την περιφρόνηση και την αδιαφορία και την απογοήτευση, βλέπω το καλυμμένο ενδιαφέρον, βλέπω πρόσωπα και συναισθήματα ακόμα και στο σκοτάδι -ειδικά εκεί. Μου αρέσουν οι κουβέντες στο μισοσκόταδο, όταν ξεχνάν να ανάψουν το φως, κόντρα κάποιος στο παράθυρο, εγώ απέναντι, με βλέπει ίσως αχνά να τον κοιτώ, εγώ βλέπω τον ουρανό πίσω από μια σκοτεινή μορφή. Και παρόλα αυτά, τα μάτια λάμπουν, ακόμα και στο σκοτάδι. Ναι, δεν μιλάω πολύ, ειδικά όταν δεν ξέρω τι να πω, όταν αυτά που θέλω να πω είναι "εξαρτάται" ή "όλα είναι σχετικά" ή απλά "δεν γνωρίζω". Δεν βοηθά την κουβέντα, με αποξενώνει συχνά, ειδικά για σένα που δεν με γνωρίζεις καλά, έτσι θα νομίζεις.
"Τι έχεις;", με ρώτησες. "Τίποτα", σου είπα. "Ψέματα", απάντησες και σου έκανα νεύμα "ναι". Για σένα ετοιμάζω αυτό το δώρο, έτσι, χωρίς καν να έχουμε ανταλλάξει πολλές κουβέντες, χωρίς να ξέρω αν θα σε συναντήσω ποτέ ξανά. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Για μένα σου το ετοιμάζω.