Huldufólk

Εκεί ψηλά, πάνω πάνω στον χάρτη, στον βορρά, σε μια χώρα των πάγων, πιστεύουν πως στους βράχους και τις πέτρες και ίσως και πίσω από μερικούς καταρράκτες κατοικούν κάτι ξωτικά, κρυμμένους ανθρώπους τους ονομάζουν, λένε πως ζουν σε δικά τους σπίτια, πίνουν καφέ και φτιάχνουν τηγανίτες, έχουν μάλιστα και δικό τους χώρο να απολαμβάνουν τη μουσική. Αυτά που λες τα ξωτικά δεν κάνει να τα πειράζεις, δεν κάνει να τους μιλάς, γιατί θα τρελαθείς, και το μόνο που χρειάζεται για να τα δεις μπροστά σου είναι υπομονή και εγκαρτέρηση, not to mention ότι πρέπει να στέκεσαι στο σωστό σημείο. Κάποιος λέει ότι πρέπει να είσαι ευγενής με τους αόρατους ανθρώπους, γιατί δεν τους αρέσει να τους τρομάζεις. Το καλό που σου θέλω, μην τα βάλεις μαζί τους. Αυτοί οι αόρατοι άνθρωποι, τα ξωτικά, το ίδιο είναι (αν και, για κάποιους, άλλο το ένα άλλο το άλλο, μα κι αυτό δεν έχει σημασία για μένα, και μισό λεπτό να τελειώσω ό,τι έλεγα, γιατί αλλιώς θα το ξεχάσω), χτίζουν τα σπίτια τους σε συγκεκριμένα ενεργειακά σημεία, κι αν θες να τους δεις, κάτσε σε ένα σταυροδρόμι στις 24 του Ιούνη. Δεν κρατάει πολύ το πέρασμά τους. Αμέσως μόλις εμφανιστούν, τρέχουν και κρύβονται πίσω στα σπίτια τους, που είναι οι βράχοι, είπαμε. Τα ξωτικά αυτά συνάπτουν και φιλίες, όπως διάβασα, ακόμα και με ανθρώπους ορατούς, να τους πούμε έτσι. Ειδικά όταν είναι μικρά και άμαθα και δεν υπακούν σε κανόνες που λένε ότι αυτό απαγορεύεται. Όχι, δεν έχει ακουστεί ότι τους ερωτεύονται κιόλας. Ούτε το αντίθετο όμως.