Off you go!

Τι μπέρδεμα πρέπει να 'ναι κι αυτό...! Ξάφνου τόση αγάπη γύρω σου, που σχεδόν δεν ξέρεις τι να την κάνεις. Αστειεύομαι... Πάντα ξέρεις τι να την κάνεις την αγάπη. Τη ζεις, την έχεις σε μια όμορφη ασημένια καλοσκαλισμένη θήκη και την κρατάς στην καρδιά σου, την κουβαλάς πάντα μαζί σου, την κλείνεις σε φωτογραφίες, σε στιγμιότυπα. Από την αγάπη σού μένει πάντα η ουσία της και μικρές στιγμές, αποτυπωμένες σε εικόνες, που έρχονται κάτι απρόσμενες στιγμές μπροστά σου σαν σκηνή από ταινία, ίσως ενώ βλέπεις μιαν άλλη ταινία. Ναι, είναι όμορφο πράγμα η αγάπη, η αναμονή της, η προσμονή της νύχτας μαζί, της νύχτας εκείνης, που μετά θα γίνει η πρώτη νύχτα, και έτσι θα μείνει. Δεν μπορεί να 'ναι κάτι κακό η αγάπη, όσο πόνο κι αν κρύβει καμιά φορά. Τη ζηλεύω, κι όπου "ζηλεύω", βάλε "ζηλεύω" και "θαυμάζω" και "χαίρομαι". Ζηλεύω κρυφά τους μετόχους της, ζηλεύω τους εκφραστές της, ζηλεύω κάθε στίχο σε ποίημα που γράφτηκε από άλλον και μιλά γι' αυτήν, ζηλεύω κάθε λέξη που την περικλείει, κάθε πρόσωπο, κίνηση, βλέμμα, που κρύβεται από πίσω της. Ζηλεύω τις αναμονές σε σταθμούς τρένων, σε στάσεις λεωφορείων, σε αεροδρόμια, στο κατώφλι μιας πόρτας, ζηλεύω τις διαδρομές σε δρόμους, λεωφόρους και στενά πλακόστρωτα, ζηλεύω τα μπλεγμένα χέρια και την κατάργηση των αποστάσεων, γίνομαι ο αέρας που μπαίνει από ανοιχτά παράθυρα και σβήνει τα κεριά (τι να το κάνεις το φως όταν το φεγγάρι είναι τόσο όμορφο;), ζηλεύω τη βροχή που μουσκεύει τα ρούχα και τα μαλλιά και το πρόσωπο και δεν είναι δάκρυ αλλά χαμόγελο, ζηλεύω τα καλοπλυμένα ποτήρια που περιμένουν θαρρείς ατελείωτο χρόνο σε καθαρή πετσέτα άσπρη με κόκκινες γραμμές, ζηλεύω την καρδιά που χτυπά και πάει να σπάσει, ζηλεύω τα βήματα, τα χέρια, τις ανάσες, τα δάχτυλα, ζηλεύω εκείνη τη στιγμή του "πάμε;".