Pardon?

Κάποιες φορές στη θέση της καρδιάς μου έχω μια πέτρα κι άλλες πάλι έχω πάγο. Κρύα η μία, κρύος και ο άλλος. Την πέτρα δεν μπορείς εύκολα να την σπάσεις, δεν πα' να χτυπάς, τον πάγο ευκολότατα μπορείς να λιώσεις, με λίγη μόνη θέρμη. Δεν ξέρω γιατί λένε για κάποιον πως έχει καρδιά από πάγο... Σκέφτηκες πόσο ευάλωτος είναι ο πάγος, αν εξαιρέσεις αυτό που δείχνει; Όποιος μείνει σε αυτό που φαίνεται, δεν τολμά να τον πλησιάσει, μένει μακριά, κρύο κάνει, λέει. Όποιος έρθει πιο κοντά -δεν χρειάζεται καν άγγιγμα, μιαν ανάσα τρυφερή- θα δει τον πάγο να λιώνει, να γίνεται δάκρυ, να γλιστρά στα χέρια του, να παίρνει τις μορφές που του δίνουν τα δάχτυλα που τον κρατούν. Ξέρω τώρα τι θα πεις, πως ο πάγος λιώνει και δεν μένει στο τέλος τίποτα να θυμίζει αυτό που ήταν, μάλλον δεν ξέρω αν το πεις, εγώ αυτό θα σκεφτόμουν, έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς να θέλω να παραθέσω κανένα σοβαρό αντεπιχείρημα, μόνο για να διανθίσω την κουβέντα με ένα σχόλιο, που θα προβληματίσει σοβαρά όλους, εκτός από εμένα που την είπα, θα μείνουν ώρα να αναρωτιούνται για τις φιλοσοφικές προεκτάσεις αυτού του ερωτήματος, όπως θα κάθονταν ώρα να αναρωτηθούν για το αν κοιμούνται οι πίνακες τα βράδια ή αν ένας καμβάς μυρίζει όπως η εποχή που απεικονίζει.