Απέριττα

Ένα σακίδιο φτάνει, είναι αρκετό. Δεν χρειάζομαι περισσότερα. Οι δρόμοι δεν θέλουν βάρος περιττό, ούτε οι ουρανοί. Θα περπατάω ξυπόλητη, ας μην πάρω παπούτσια. Θα θέλω να φύγω την άλλη μέρα κιόλας, φωνάζοντας να με αφήσουν ήσυχη, το ξέρω, μα τα βράδια θα είναι καλύτερα τα πράγματα, τα βράδια θα κάθομαι στο αγαπημένο μου σημείο να βλέπω τα αστέρια, όταν όλοι θα κοιμούνται. Θα είμαι ακριβώς απ' έξω, μα κανείς δεν θα το ξέρει. Θα χαμογελάω με τις πεταλούδες και τις πυγολαμπίδες, θα γράφω, θα διαβάζω, ίσως χρειαστεί να φωνάξω δυνατά και θυμωμένα, μην με αναγκάσουν, δεν ωφελεί κανέναν, θα μπερδευτώ όπως πάντα, θα κάθομαι στο χώμα, στα πεζούλια, κάτω από τα δέντρα, όσο πιο κοντά στη γη, να ακούω την καρδιά της, να μυρίζω την ανάσα της, θα θέλω να σηκωθώ και να χορέψω ταραντέλα, μα δεν ξέρω τα βήματα και δεν έχω και ταίρι, θα ονειρευτώ πως ανεβαίνω πάλι στην πλάτη εκείνου του αλόγου και πως με παίρνει για μια βόλτα όπου θέλει, δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, μόνο να του πω να τρέξει γρήγορα, με όλη του τη δύναμη, δεν θα φοβάμαι, θα με πάει κάπου ψηλά, να βλέπω μια θάλασσα, ή εκεί που μπορώ να ακούσω την ησυχία, αυτά είναι πράγματα που μπορούν να συμβούν στα όνειρα...