Monday, August 24, 2009

Κλικ.

Ζαλίζομαι και χωρίς να κοιτάω από ψηλά, θολώνουν τα μάτια μου και χωρίς να βουρκώνω, μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει κάτι που δεν θα το 'λεγα ούτε θυμό, ούτε παράπονο, ούτε αηδία, ούτε αμφιβολία, ούτε ενοχή, ούτε πόνο, ούτε μετάνοια, ούτε αποφασιστικότητα, ούτε άρνηση, ούτε βλακεία, ούτε θλίψη, ούτε απογοήτευση, ούτε θάρρος, ούτε δύναμη, ούτε που ξέρω τι άλλο και με ποια σειρά . Μέσα στο κεφάλι μου ακόμα δεν έχει ξημερώσει το χτες, ενώ το αύριο έχει πάει στον αγύριστο. Μπορώ να τα γυρίσω όλα σε μια στιγμή, σαν μια λεκάνη με βρώμικο νερό, απ' αυτό που μας έπλεναν τα πόδια μικρά, και δεν θα 'χω κάνει και κανα φοβερό κατόρθωμα, σιγά τα αυγά. Μια μέρα αυτό εδώ θα ονομαστεί ανάμνηση, "ης την μνήμην επιτελούμεν" μια κάθε χρόνο, μια στα σαράντα, μια κάθε μήνα, μια κάθε τόσο, άγνωστο πόσο, δεν είμαι και μάγος, έπεσα πολλές φορές έξω. Τα άλλα εγώ τα ακούω βερεσέ, κι ας πλήρωσα ακριβά πολλά απ' όσα έπραξα ή δεν έπραξα, και πάλι δεν ήμουν η μόνη ηρωίδα στον πλανήτη γη, δεν είπα αυτό, ούτε τα γράφω στο τεφτέρι μου, δεν έχω τεφτέρι. Δεν είναι η παρηγοριά μου το να μην μετανιώνω, είναι αυτό που μου γυρίζει το στομάχι τα μέσα έξω, είναι που έχει πάει 8 κι ετοιμάζεται να βρέξει και για μένα ο χρόνος έχει γίνει σπείρα που πλησιάζω το κέντρο της. Σε λίγο ένα δάχτυλο θα τραβήξει τη μια της άκρη σαν να 'τανε κλωστή και θα ξεδιπλωθεί σε μια ευθεία, με κατεύθυνση την έξοδο κινδύνου, τρέχα και κλείσε την πόρτα και βάλε δυνατά τη μουσική που απεχθάνεσαι και ξέρνα και ξέχνα. Ή πάλι μπορείς να πιάσεις την κλωστή και να την τυλίξεις γύρω από τη μέση σου, και μετά πάλι να ζητήσεις από το μαγικό δάχτυλο να την τραβήξει, να φέρεις σβούρες γύρω από τον εαυτό σου, θα σε κολάκευε πολύ μια φούστα, θα αναδείκνυε τα πόδια σου, και μην ξεχνάς να χαμογελάς στα πεινασμένα βλέμματα ανδρών που δεν πρόκειται ποτέ να ενδώσεις (κι ας κάποτε κάποιους τους πόθησες, μια φορά θέλησες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και το 'μαθες το μάθημά σου, αυτό δεν το ξανακάνεις), μην σφίγγεις τα χείλη, το κεφάλι ψηλά, περήφανο, σου επιτρέπω μια μικρή περιφρόνηση στο ύφος, φαντάζει ωραία σε φωτογραφία...Κλικ.

4 Comments:

Blogger ολα θα πανε καλα... said...

στην αρχή νόμιζα πως όλα αυτά τα συναισθήματα τα είχες για τις φωτιές κι όταν έγραφες ότι ετοιμάζεται να βρέξει απόρησα,λόγω της καλοκαιρίας εδώ - μακάρι να βρεχε λίγο,να καθάριζε τις στάχτες της Αττικής και να διευκόλυνε τους πυροσβέστες...Μετά κατάλαβα πως κάτι σε "καίει",όχι πάντως η φωτιά στην κυριολεξία.Υπάρχουν άλλωστε πολλών ειδών φωτιές.Ξέρεις,νομίζω πως σου μοιάζω.Πού και πού συλλαμβάνω τον εαυτό μου να θέλω επίτηδες να περνάω απαρατήρητη στο βλέμμα των ανδρών,ιδιαίτερα εκείνων που μοιάζουν αχόρταγοι,σαν τη φωτιά αυτών των ημερών.

4:08 PM  
Blogger Ioulita said...

Γλυκιά μου, οι φωτιές των ημερών ξεπερνούν αυτό που μπορώ, εγώ τουλάχιστον, να βάλω σε λόγια. Ίσως γι'αυτό κι εσύ επέλεξες να μιλήσεις με τραγούδια. Θέλησα να σχολιάσω κάτι στο ποστ σου για το "γάμα" του γράμματος του νόμου, αλλά ευτυχώς δεν μπορούσα... Σε σκεφτόμουν πάντως αυτές τις μέρες, αν είσαι καλά. Το τι νιώθεις το βλέπω και το ακούω. Το καλοκαίρι μου κάθισα κάτω από τα δέντρα να χαζεύω σύννεφα και να μιλάω μόνη μου. Θα μπορούσα να σκοτώσω όποιον μου το στερούσε αυτό. Γιατί η αναπνοή έχει πολλές εκφάνσεις, όπως και η φωτιά...

9:06 AM  
Blogger ολα θα πανε καλα... said...

τώρα το βλέπω το μήνυμά σου,εδώ.Δε βρίσκομαι στην Αθήνα και έχω κάποια προβληματάκια με τη σύνδεση...Σ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον,οι φωτιές δεν έφτασαν ως εδώ αν και μένω σχετικά κοντά με τις περιοχές που πέρασε η φωτιά.Σε πείσμα των γεγονότων,πήγα και πήρα άλλη μια γλάστρα και την προσέθεσα στο μπαλκόνι μου,στο πυκνό πράσινο που καλύπτει τη βεράντα από την απέναντι πολυκατοικία.Νομίζω πως θα γινόταν κάτι ακόμα κι αν αγοράζαμε όλοι οι κάτοικοι στο λεκανοπέδιο από ένα φυτό στο σπίτι μας.Μέτρα πόσο πράσινο θα προσθέταμε στην επιβαρυμένη πρωτεύουσα...
Εν πάση περιπτώσει...ήταν άσχημες εκείνες οι μέρες.Ελπίζω να μην ξανασυμβεί ποτέ.

7:35 PM  
Blogger Ioulita said...

Μακάρι, μακάρι, όλα Να πάνε καλά...

7:42 PM  

Post a Comment

<< Home