Ξανά-μανα

Ναι, πάλι μαζί σου τα 'χω βάλει, είσαι υλικό για έμπνευση, άκου το, κι ας μην περνάει καν απ' το μυαλό σου ότι μπορεί να μιλάω -πόσο μάλλον να γράφω-για σένα. Για σένα που, ενώ ήρθες τόσο κοντά με τον θάνατο, αυτός πέρασε αφήνοντας πληγές στο σώμα σου, χωρίς να προσθέσει τίποτα στην άποψή σου για τη ζωή. Ζωσμένη την ποδιά σου, φροντίζεις να ικανοποιείς τους γευστικούς κάλυκες συνδαιτημόνων πρωί, μεσημέρι, βράδυ, πάντα συμπορευόμενη με τα θέλω των άλλων και ποτέ με τα δικά σου. Αναρωτιέσαι αν λείπει αλάτι ή πιπέρι, μα λείπει κάτι άλλο που δεν μετριέται και ίσως και να μην ονομάζεται, απλά υπάρχει και το γραπώνεις, κάτι σαν την πρώτη αχτίνα του ήλιου το ξημέρωμα ή την τελευταία πριν τη δύση. Ξέρεις να δείχνεις τον σωστό τρόπο να σιδερώνει κανείς παντελόνια με τσάκιση, τον σωστό τρόπο να επιλέγει κανείς έπιπλα ή ρούχα ή δρομολόγια, τον σωστό τρόπο να ανατρέφει κανείς παιδιά, τον σωστό τρόπο να εκτελεί κανείς μια συνταγή ή να ζει... Ξέρεις να μετράς σωστά τον χρόνο, μα αν θυμόσουν τη μέρα που πίστεψες πως για σένα ο χρόνος τελείωσε, θα πετούσες ρολόγια, "πρέπει" και "μην" στον κάλαθο των αχρήστων. Και έζησες, σου δόθηκε η ευκαιρία να μετανιώσεις, να αλλάξεις, να χαμογελάς πιο πολύ, κι εσύ φρόντισες να την κάνεις άλλη μια συνταγή απλής επιβίωσης, κι ούτε μία φορά είπες "έζησα, να κοιτάς να ζεις, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Να ζεις συμφιλιωμένη με αυτό που είσαι, με ανθρώπους συμφιλιωμένους με αυτό που είσαι" (δεν σου μίλησα για καμιά βαριά φιλοσοφία).

Αν ήμουν εσύ, θα μου φιλούσα τα χέρια, θα σταματούσα στην άκρη του δρόμου και, αν κάπνιζα, θα άναβα τσιγάρο, τουλάχιστον θα με κοιτούσα στα μάτια... Μα και να το σκέφτηκες, δεν το έκανες, όπως εγώ δεν σου λέω ποτέ πως σ' αγαπάω, κι ας το ξέρω.

Τα 'χω βάλει μαζί σου, όχι χωρίς αφορμές.

Μα τελικά κάποιοι άνθρωποι πάντα θα ψάχνουν -και θα βρίσκουν- έναν λόγο για να είναι δυστυχισμένοι.