UTC±1

Δεν είναι να τον χάνεις αυτόν τον ήλιο νωρίς το πρωί, τεράστιο, πορτοκαλή! Και μόνο που ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί δίπλα του -όπως τον βλέπω εγώ από το παράθυρο, δηλαδή, γιατί εσύ τον βλέπεις κάπου αλλού δίπλα (η άποψη/view, όπως κι αν την πάρει κανείς, όποια από τις δύο ερμηνείες της, είναι υποκειμενική, ανάλογη με το σημείο αναφοράς, όπως κι η αλήθεια)- είναι καλύτερα να μένω ξύπνια και να τον κοιτάω, από το να μένω ξαπλωμένη στο κρεβάτι προσπαθώντας μάταια να κοιμηθώ, ενώ εσύ δεν είσαι δίπλα μου.
Γυρίζω τα δωμάτια, καθένα τη δική του ξεχωριστή μυρωδιά, δανεισμένη από σένα, τις έφερες όλες μαζί σου σε δυο τσάντες και τις άνοιξες, σκόρπισαν στον χώρο και κάθισαν σε έπιπλα, πότισαν τα υφάσματα, ανακατεύτηταν με μια μυρωδιά κάρβουνου στο σαλόνι, με τη μυρωδιά των πλυμένων ρούχων έξω απ' την κουζίνα, με τη μυρωδιά της κρεβατοκάμαρας, όπως μυρίζει όταν κάποιος φεύγει κι αφήνει ένα κενό σημείο στο κρεβάτι, που ακόμα κρατάει το σχήμα και τη ζέστη του, μυρίζει ξύλο και όνειρα και τρυφεράδα και ιδρώτα της νύχτας και Κυριακή -κι ας μην είναι- δεν πειράζω τίποτα, δεν στρώνω το σεντόνι, να τρέχω εκεί να σε αναπνέω και να φαντάζομαι ότι τάχαμου ξυπνάω δίπλα σου, σε φιλώ καλημέρα, έξω έχει ήλιο, σηκώνομαι και σε κοιτώ που κοιμάσαι ακόμα και χαζεύω λίγο μόνο από το παράθυρο -τόσο αντέχω να μην σε ακουμπάω - ξαπλώνω πλαϊ σου ξανά... δεν ντύνομαι. Τυλίγεις γύρω μου τα χέρια σου... Άντε, πού είσαι;
Τι ώρα είναι;
Πάλι πιάστηκα να μιλάω κι ο ήλιος ανέβηκε, τα χρώματα άλλαξαν, τώρα πια κάνει ζέστη, όχι την τρυφερή ζέστη του υπνοδωμάτιου πίσω απ' τα κατεβασμένα στόρια, μα εκείνη τη ζέστη που καίει τα πάντα, τα ξεθωριάζει. Με αυτόν τον ήλιο δεν σε βλέπω καλά. Ξάσπρισε το τοπίο, έγινε σκληρό, κι ας έχει τόσο πράσινο τριγύρω. (Μα γιατί δεν ακούγονται τζιτζίκια);
Πεινάς; Να σου 'φερνα κάτι να φας... Γελάς; Να 'μουν εκεί μόνο να σε βλέπω... Κουράστηκες; Να 'ρχόμουν να σ' αγκαλιάσω λίγο, να σου χαιδέψω τον λαιμό... Τι κάνω μόνη μου εδώ;

Ήθελα να σου φωτογραφίσω τον ήλιο λίγο μετά τις 7. Μα ξεχάστηκα να σε σκέφτομαι και τον έχασα...