@εκείνη

Μεγαλώνουμε μάλλον και δεν φοβόμαστε πια ούτε τη νύχτα ούτε τους νεκρούς μας, σταματήσαμε τις επισκέψεις που τους υποσχεθήκαμε και που κάποτε είχαμε ανάγκη, ίσως γιατί μάθαμε να κλαίμε και χωρίς να τους σκεφτόμαστε, μεγαλώνουμε και πάψαμε να πηγαίνουμε παρέα-μοναχικές-βόλτες, τώρα οι βόλτες μου είναι μοναχικές-σκέτο, εσύ θες να θυμάσαι τη στιγμή, εγώ θέλω να τη ζω, μεγαλώνουμε και δεν αντέχουμε τη μουγκή αγάπη, διεκδικούμε να την βλέπουμε, να την ακούμε, να την γευόμαστε, αλλού αρκούμαστε σε λίγα, κι αλλού απαιτούμε πολλά, μεγαλώνουμε και το προφανές μας αποτελεί ξαφνικά αίνιγμα, μεγαλώνουμε και αγκαλιαζόμαστε σαν κάθε φορά να 'ναι η τελευταία, σαν κάθε Αύγουστος να τελειώνει εκεί και να μην αναμένεται άλλος, μοιράζουμε ο,τι λατρεύουμε σε χέρια που εμπιστευόμαστε πως θα καταλάβουν, απλά θα καταλάβουν, μεγαλώνουμε και χάσαμε την πίστη μας, κρατάμε όμως την αθώα ματιά μας, μεγαλώνουμε και άρχισαν να συνηθίζουν κάπως τα λάθη μας, μάλλον κουράστηκαν να μας τα θυμίζουν, γι' αυτούς το κάνουν πιο πολύ, όχι για μας, μεγαλώνουμε και δεν ανεχόμαστε κάποιες ερωτήσεις, όπως κι οι άλλοι δεν ανέχονται τις απαντήσεις τους, μεγαλώνουμε και φοράμε φορέματα που ντρεπόμαστε να περπατήσουμε, το στήθος μας έχει μεγαλώσει και η κίνησή μας προκαλεί σχόλια και βλέμματα που δεν αντέχουμε, μεγαλώνουμε και οι παλιοί μας έρωτες έχουν παιδιά, που φωτογραφίζουν με καμάρι σε θεατρικές και άλλες παραστάσεις, μεγαλώνουμε και αναπτύσσουμε πια θεωρίες που βολεύουν την αλήθεια μας, αυταπατώμενοι πως κάποτε ίσως μας γράψει η ιστορία...