Χαχα!

Κοίτα που νόμιζα πως είναι Τετάρτη, ήμουν σίγουρη χτες βράδυ ότι σήμερα θα είναι Τετάρτη. Κοίτα να δεις που η ώρα μου πάει πίσω και οι μέρες μου πάνε μπροστά. Κοίτα να δεις που οι ζυγοί αριθμοί με κυνηγάνε, η γιαγιά έλεγε να επιδιώκω τους μονούς, "δεν κάνει", "γιατί;", "έτσι, δεν κάνει", εκεί δεν το προχωράς άλλο, δεν το επιτρέπει το βλέμμα της, η κοσμοθεωρία της δεν μπορεί να ανατραπεί με επιχειρήματα λογικής και επιστημοσύνης, είναι η ώρα που φεύγω να πάρω τον αέρα μου ή ανοίγω τα αυτιά μου και ταξιδεύω στον χρόνο, τότε που το φεγγάρι έφτανε για να περπατάς το βράδυ και για να τρομάζεις με μορφές κρυμμένες πίσω από τα δέντρα, τότε που το ψωμί ήταν βαρύ και ξινό, τότε που η ζέστη έκαιγε αλλιώς και, δεν ξέρω, δεν υπήρχαν τότε τσιγάρα;, αλλά τα αποτσίγαρα δεν ξεκινούσαν πυρκαγιές στα δάση, τότε που "η μέρα που πέρασε δεν είναι μια μέρα που χάθηκε", τότε που οι πόρτες ήταν ανοιχτές όλη τη μέρα και τη νύχτα ("μανία που 'χεις ρε Ιουλίτα να τ' αφήνεις όλα ανοιχτά!"), πάλι καλά, ακόμα και σήμερα το κλειδί είναι σε εμφανές πάντα σημείο, μπορείς κι εσύ να το πάρεις και ν΄ανοίξεις, θα σου πω από κοντά, φαίνεται σου λέω!, χαχα, τότε που τα σπίτια ήταν δροσερά κι έβλεπαν πάντα την ανατολή, ο παππούς έβαζε προς το παράθυρο το καθρεφτάκι του να ξυριστεί, ανακάτευε τον αφρό, να, έτσι, σαν να τον ακούω τον ήχο του πινέλου, το σύρσιμο του ξυραφιού στα τραχιά γένια, χτυπούσε η καμπάνα, σου φορούσαν τα καλά σου, ήσουν ένας κινητός κόκκινος φιόγκος, χαχα, 4000 δραχμές σου το είχαν πάρει εκείνο το φόρεμα, και μετά από πολλά παρακάλια, ήταν πανάκριβο, τώρα που το βλέπω, δεν είχες μάλλον γούστο, χαχα, τότε που οι άνθρωποι δεν μονώνονταν σε δωμάτια, γιατί ήταν πολλοί και τα δωμάτια λίγα και κρύα τον χειμώνα, οι πόρτες έκλειναν πίσω και τα όνειρα έσταζαν από τρύπες στο ταβάνι, τότε που τις γιορτές τις είχαν ανάγκη, τότε που οι γάμοι γίνονταν ακόμα και μέσα στις λάσπες του χειμώνα και κανείς δεν χαμογελούσε στις φωτογραφίες, τότε που λέγανε ακόμα παραμύθια και δεν χρειάζονταν βιβλία για να τα διαβάζουν, εκείνο με το φίδι, το άλλο με τη μάγισσα στο δάσος, το τρίτο...να, είδες; τα ξέχασα κιόλας.
Τελικά έβρεξε. Την περίμενα τη βροχή από το βράδυ, και όχι μόνο αυτή, αλλά γι' αυτό θα σου πω άλλη φορά...