Μέρες
Πριν το κλικ κουνάς το κεφάλι, "εγκρίνεται", σαν να λες. Και έφυγες. Πετάς, ανοίγεις παράθυρα και μοιράζεις χαμόγελα, εισάγεις δαιμόνια και κουνάς μολύβια και πλήκτρα, ξαπλώνεις κι ανάβεις τσιγάρα και βάζεις ποτά σε ξένα ποτήρια, δεν ξέρεις πως μπήκες εδώ μέσα μα είναι ωραία, νιώθεις άνετα, πρόσεχε μην μπερδέψεις τα πράγματα στο συρτάρι, να τα βάλεις πίσω έτσι όπως ήταν, η παρανομία σου δεν έχει όρια, άλλοι θα νιώσουν ένα χάδι στα μαλλιά, άλλοι μιαν ανατριχίλα στην πλάτη, άλλοι θα κάνουν τον σταυρό τους και θα σκεφτούν πως κάποιος που πέθανε τους επισκέφθηκε, άλλοι θα γεμίσουν τετράδια, άλλοι θα μείνουν να κοιτούν το ανοιχτό παράθυρο στερημένοι από λόγια, άλλοι θα είναι ήδη άδειοι κι άλλοι ζωντανοί νεκροί, κάποιοι δεν θα γελάσουν ξανά παρά ελάχιστες στιγμές στη ζωή τους.
Είναι μέρες που δεν τελειώνουν έτσι απλά παίρνοντας πίσω ο,τι έφεραν...
Είναι μέρες που ο χρόνος τελειώνει στην αγκαλιά τους... Χωρίς ένα όμορφο παραμύθι για καληνύχτα.
posted by Ioulita @ 16:39
4 Comments:
Είναι & μέρες που μας ταξιδεύουν σε καινούργιους δρόμους, σε άγνωστους προορισμούς...
Ναι, Caesar, αλλά γι' αυτές πιο δύσκολα θα έγραφα...
δεν ξέρω ούτε ένα παραμύθι,το πιστεύεις;
Τα διάβασα μεγάλη.
όλα θα πάνε καλά,
έχεις χρόνια για να μάθεις παραμύθια. Κι εύχομαι να είναι από τα κανονικά, εκείνα που θα μας έλεγαν παιδιά, και όχι άλλα. Εγώ τα θυμάμαι σαν κάτι αφηρημένο, θυμάμαι χέρια να με κρατούν, θυμάμαι αγκαλιές στο κρεβάτι, θυμάμαι μυρωδιές φαγητού, θυμάμαι τον καιρό, ζέστη δυνατή ή βροχή, πάλι δυνατή. Δεν θυμάμαι αυτά καθαυτά τα παραμύθια. Και τα ψάχνω ακόμα και σήμερα. Αν θες να μου κάνεις ένα δώρο, πες μου ένα παραμύθι...
Post a Comment
<< Home