...έστω μία...

Κι ούτε μια φωτογραφία έχω από τότε, να δω αν έκλαιγα, αν χαμογελούσα, αν κρύωνα κι είχαν μελανιάσει τα χείλη μου, να δω πώς κρατούσα τα διάφορα που μου δίνατε για να παίζω και να ξεχνιέμαι, να δω το χρώμα των μαλλιών και των ματιών μου, να δω πώς με κοιτούσαν οι "από 'δω" κι οι "από 'κει", να δω πόσο ευτυχισμένοι ήσαστε, αν δακρύσατε, αν έλαμπαν τα νεανικά σας δόντια στον ήλιο που έμπαινε χρωματιστός από τα βιτρό παράθυρα, να δω τι ώρα ήταν, αν ήταν πρωί ή μεσημέριαζε, ούτε καν την εποχή ξέρω, πόσο μάλλον τον μήνα, μωρό ήμουν, από αγκαλιά σε αγκαλιά με αντάλλαζαν με φιλιά, τη γύμνια μου κανείς δεν πρόσεξε όσο μετά, μύριζα πούδρα και μια κρέμα σε μεταλλικό κουτί με γαλάζιο καπάκι, που είχε πάνω ένα μωρό ή πελαργό, δεν θυμάμαι, να δω αν φορούσα καπέλο, τι χρώμα ήταν τα ρούχα μου, είχε κόσμο η εκκλησία ή όχι;, ποιοι δεν έβλεπαν καλά και σηκώνονταν στις μύτες των ποδιών τους; εσύ ήσουν όμορφη; σε είχε μήπως πληγώσει κανείς και μέσα σου πονούσες; έκανες το σταυρό σου κι αναστέναζες να μ' έχει καλά εκείνη η δύναμη που με έσωσε τόσες φορές μετά από κούνιες που έπεσα, από σκυλιά που με πλησίασαν με άγριες διαθέσεις, από σκάλες που γλίστρισα, από ποδήλατα που με χτύπησαν, από ανθρώπους που με πόνεσαν, από εκείνο το μαύρο που συχνά με ρουφάει μέσα του να με πιει και να με φάει-να είναι τάχα που προσεύχεσαι συχνά για μένα;, να δω την αγάπη και τη χαρά και το μοίρασμα... ...Τίποτα δεν έχω από εκείνη τη μέρα... ...Τίποτα δεν ξέρω....