Light my fire

Πατάω τον διακόπτη ν' ανάψει το φως, κάτι κάνω λάθος, κάηκε η λάμπα μήπως;, πρέπει οπωσδήποτε να ανάψει η αναθεματισμένη η λάμπα, ακόμα φοβάμαι το σκοτάδι, όχι όλα τα είδη του, μόνο εκείνο που αναμένεις να χαθεί γρήγορα για να δεις πού βρίσκεσαι κι αυτό επιμένει να σε σφίγγει, τόσο που νιώθεις την ανάσα σου να κόβεται, πατάς ξανά τον διακόπτη πάνω-κάτω, γρήγορα, ψάξε αριστερά για τον άλλο διακόπτη, τα χειρότερά σου όνειρα έρχονται όλα εκείνα τα δευτερόλεπτα που σέρνεις χέρια και δάκτυλα πάνω στον κρύο τοίχο, τα πόδια κολλημμένα κάτω, αν κάνεις ένα βήμα πίσω θα σε αρπάξει ένα χέρι, θα σου κλείσει το στόμα, θα σε τραβήξει κάπου, θα δεις μια μορφή με επικίνδυνα μάτια σαν τον λύκο του παραμυθιού. Ακόμα φοβάσαι κάποια "πρόσωπα" του σκότους. Σήμερα ήθελες να μπεις στο δωμάτιο, να έχουν ανάψει όλες τις λάμπες, να τις έχουν όμως πρώτα αλλάξει, να βγάζουν το πιο δυνατό τους φως, κόσμος να 'ναι γύρω και να γελάει, να πίνει, να φωνάζει, κι ας καπνίζει, να 'ναι όλα λαμπερά, να 'μαστε όλοι μαζί. Να μην με ρωτήσεις τίποτα. Να μην ανησυχήσεις για τίποτα. Ούτε εσύ ούτε κανείς. Να μην με κοιτάξεις με ΄κείνο το ύφος της στέρησης, της θλίψης, του οίκτου, της απορίας. Μόνο να με βλέπεις και να γελάς, να με καμαρώνεις που σου μοιάζω στα καλά σου, να με τραβάς μακριά να μην σου μοιάσω στα στραβά σου. Σήμερα ήθελα να είμαι το επίκεντρό σου, να μιλάς για μένα και να νιώθω τυχερή. Για πολλά περισσότερα απ' όσα μου 'δωσες ή κέρδισα ή μου 'τυχαν. Να ανάψεις το δικό μου φως και να λάμψεις μέσα του. Σήμερα δεν ήθελα να 'μαι μόνη. Ούτε είχα ανάγκη πάλι να μου πεις τι να κάνω. Δεν με ρώτησες ποτέ γιατί είμαι ευτυχισμένη. Μόνο για το αντίθετο με ρωτάς. Δεν ξέρω πώς να σου το πω. Ήθελα φως σήμερα.