Enough.

Σε είδα χτες στον ύπνο μου. Είχες καιρό να 'ρθεις, τώρα θα αρχίσεις κι εσύ να με ταλαιπωρείς με άσκοπα όνειρα ανεκπλήρωτων πόθων που έχω σχεδόν πια ξεχάσει. Κάτι ήταν γραμμένο από σένα στο πάνω μέρος μιας παλάμης ενός ξένου, που γνώρισα τυχαία περνώντας, κι ήταν άλλο ένα σημάδι -τι πρωτότυπο για όνειρο!- ότι μου είχες στείλει εσύ ένα μήνυμα από το πουθενά (γιατί εκεί βρίσκεσαι) κι αναρωτιόσουν τι κάνω και πόσο σου λείπω και πού χάθηκα. Αν κάτι παρήγορο βρήκα σε όλο αυτό, ήταν ότι τα όνειρά μου ξέρουν να φέρνουν κοντά κάτι που (νομίζω πως) χρειάζομαι ή με χρειάζεται χωρίς να το ξέρω, κι εκείνη η χαρά που είδα στα μάτια σου όταν σου έκανα άλλη μια -αναμενόμενη πλέον για μένα, καθώς καλά σχεδιασμένη για να είναι αυτό που ήταν για σένα: έκπληξη. Με συγκινεί αυτή η αυθόρμητη εκδήλωση χαράς στα μάτια ενός ατόμου που εκπλήσσεται ευχάριστα. Την πιστεύω πολύ. Μην τρομάξεις, μα τώρα τελευταία έφτασα να πιστεύω και σ' άλλα πράγματα, π.χ. στην αγάπη, στην πίστη και σε κάτι θείο, θείο χωρίς κεφαλαία, σε μια δύναμη που υπάρχει σε πράγματα που δεν τη δείχνουν ή δεν την ήξερες ή δεν την έβλεπες. Την είδα αυτή τη χαρά στα μάτια σου, για τόσο λίγο κράτησε, μέχρι να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να με αποζητήσεις. Κάτι υπήρχε σε όλο αυτό. Κάτι υπάρχει ακόμα. Παραπάνω δεν ξέρω να σου πω. Τα 'χω σβήσει αυτά. Ίσως γι' αυτό ασυνείδητα γράφω σχεδόν πάντα με μολύβι. Για-να-μπορώ-να-..., άσχετα αν δεν το κάνω. Πονάει λιγότερο έτσι. Μου πάει. Κάνει κι έναν πιο γλυκό θόρυβο. Όχι πως δεν έχω απολαύσει βίαιες χαρακιές με στυλό πάνω σε μπλε γραφόμενα... Για να τα βλέπω, για να είναι πάντα εκεί. Μαζί κι οι χαρακιές τους, έστω χωρίς κόκκινο, ζωντανό αίμα. Αυτό το υποθέτει εύκολα κανείς. Το μολύβι δεν προδίδεται εύκολα. Μετά έψαξα να σου στείλω ένα γράμμα, δεν θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι μόνο πως όλα ήταν για σένα. Δεν μου άρεσε. Και κοιμήθηκα στο όνειρο. Hush-a-bye. Don't you cry. Go to sleep you little baby. Στο, τελοσπάντων, μη-όνειρο, ξύπνησα. Αρκετά.