Resolution

Κι είπες κάτι σαν "αν δεν της μιλήσω να μου το πει η ίδια, δεν θα το πιστέψω". Σαν σε δυο σειρές να το είδα γραμμένο. Δεν μιλήσαμε, βέβαια, αλλά, σαν υπνωτισμένη σηκώθηκα, και λες και ένιωσα πως με έψαξες. Την έχουμε ακόμα αυτήν την άτυπη επικοινωνία.

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι σε αναμενόμενα πόστα. Όσοι θέλουν, ξέρουν πού θα με βρουν. Όπως τους βρίσκω κι εγώ. Για τους υπόλοιπους δεν με νοιάζει. Βαρέθηκα να κουνάω χέρια και να τρέχω ίσια πάνω, βαρέθηκα ακόμα και να θυμάμαι, βαρέθηκα να ψάχνω και να αναρωτιέμαι. Αρκετές εύκολες ή και μόνες λύσεις έψαξα και βρήκα για τους άλλους. Την πέρασα τη φάση και φτάνει για τώρα. Μέχρι όποτε. Κουράστηκα, κι είπα να τις αλλάξω τις παλιές συνήθειες που με συντρόφευαν χρόνια. Είπα να αποκτήσω καινούριες. Μικρή είναι η ζωή, το διαπιστώνω κάθε μέρα που μεγαλώνω. Αρχίζω πλέον να χάνω ανθρώπους, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικούς, κι έχω δρόμο ακόμα. Είναι δύσκολο να αλλάξεις συνήθειες, ακόμα και τις παραμικρές, εκείνες που ποτέ δεν είχες ονομάσει ως τέτοιες. Να τις αντιληφθείς, αρχικά, και μετά να τις αλλάξεις. Να πατήσεις το κουμπί του ραδιοφώνου, αντί της τηλεόρασης. Να κοιμηθείς στις 4 αντί στις 6. Να φας στο κρεβάτι αντί στον καναπέ. Να μην χρειάζεται να πιεις ούτε στάλα, για να νιώσεις καλά. Να σηκώσεις το τηλέφωνο τη στιγμή που σου 'ρχεται και να μιλήσεις. Να πατάς pause στον χείμαρρο των αναλυτικών σου σκέψεων. Μικρές αλλαγές, που μπορούν περιέργως να κάνουν τη διαφορά.

Τον τελευταίο καιρό μόνο ευχές δίνω. Στους άλλους. Για ο,τι εγώ δεν μπορώ να κάνω για αυτούς και καλούνται να το κάνουν μόνοι τους. Τους εύχομαι να έχουν ο,τι επιθυμήσουν. Για μένα αποφάσισα μόνο να πράττω. Και να αλλάξω. Να μου δώσω λίγη σημασία. Να με προσέχω. Να με νοιάζω. Και, τελοσπάντων, να πάω κόντρα ακόμα και στα θέλω των άλλων. Εκείνα που ήταν τα πρέπει μου. Όχι γιατί έτσι έπρεπε, αλλά γιατί έτσι επέλεγα ή, χειρότερα, γιατί αυτό ήθελα. Ποιος στα κομμάτια πρέπει;