Ιουλίτα, tais-toi!

Είμαι θυμωμένη εδώ και καιρό με κάτι που αρνούμαι να πιστέψω, μα κάθε φορά επιβεβαιώνεται: μιλάς και δεν σ' ακούνε! Και δεν είναι ένα όνειρο, δεν είναι ένας εφιάλτης, να πεις "ξύπνησα, τελείωσε". Σου λέω, μιλάς και δεν σε ακούνε, δεν σε προσέχουν. Κοιτάν αλλού, ακόμα κι αν σε κοιτάν στα μάτια, σκέφτονται άλλα, είναι σχεδόν σαν να μην είσαι εκεί, να σε προσπερνάν με το βλέμμα τους, είναι τελοσπάντων αγενές και θλιβερό, να θες να επικοινωνήσεις, ακόμα και να μιλήσεις για την όποια-τάδε σαχλαμάρα σου, μα πες την γρήγορα, να τελειώνουμε, πώς να στο πούμε, δεν μας νοιάζει, βιάσου!
Τόσος κοινός χρόνος με ανθρώπους, τόσα λίγα κοινά, τόσο λίγο το ενδιαφέρον...
Πες το γρήγορα: "ναι", "όχι", "πάμε", "οκ", "σκέφτομαι ότι...", "μήπως να...", "διάβασα χτες πως...", "θυμάμαι τότε που...". Μέχρι εκεί. Φτάνει!
Μετράω στα δάχτυλα μέσα στον χρόνο τα πρόσωπα και τις στιγμές που κάποιος αφιέρωσε χρόνο για να με ακούσει. Να κάνει υπομονή ρε γαμώτο να με ακούσει!...