Μαζί σου...

Άντε να βάλεις μιαν εικόνα, άντε να στριμώξεις κι ένα βιντεάκι, άντε κι ένα play-pause ν' ακούσεις μια φωνή, γέμισε ο χώρος, λίγο η σκέψη, λίγο να θέλω να σου εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ (ώρες-ώρες με πιάνει μιαν απίστευτη εμμονή στη λεπτομέρεια, και ξέρω πως δεν χρειάζεται), μα δεν φτάνει η πατερίτσα η δανεική, θέλω εμένα να σου δείξω, καθαρά, χωρίς μεσάζοντες τα χρώματα, τους ήχους, τις εικόνες, ίσως πάλι λίγο να βοηθάνε κι αυτά, αλλά η αλήθεια μου είναι γυμνή και είναι μπροστά σου, πότε στο βλέμμα μου, πότε στο σώμα μου, πότε σε 24 γράμματα τοποθετημένα μια έτσι μια αλλιώς, φτιάχνοντας άπειρα που σου είπα κι άλλα τόσα που δεν σου έχω πει κι άλλα τόσα που εννοούνται ή δεν λέγονται ή δεν πρόλαβα ακόμα. Δεν είμαι καλή στο να μιλώ, μπερδεύομαι, βγαίνουν πολλά μαζί και δεν έχω κριτήριο να διαλέξω. Και χτυπά η καρδιά μου στον παραμικρό ήχο, στην παραμικρή υποψία της παρουσίας σου, και δεν το φαντάζεσαι, αλλά σε περιμένω συνέχεια, κι όταν δεν το κάνω, νιώθω πάλι καλά να αισθάνομαι ότι θα είσαι καλά, ότι θα τη βρεις την άκρη μέσα σου, αν και θα δίσταζα να σου το ευχηθώ, στο έχω πει, κάποιοι άνθρωποι είναι ευλογημένοι και καταραμένοι να ψάχνουν δρόμους... Και σε βλέπω ξανά να φωτίζει το πρόσωπό σου ένας απογευματινός ήλιος στην ερημιά, και χαμογελάς, και μου μιλάς για σένα και για όσα σου αρέσουν, και είσαι τόσο όμορφος, τόσο φωτεινός όταν γελάς και σε λούζει ο ήλιος, και ξεχωρίζεις για πολλούς λόγους, όμως αυτός που μου έρχεται πρώτα πρώτα στο νου είναι ότι μαζί σου ποτέ δεν έχω δακρύσει, δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά σημαίνει κάτι, είμαι σίγουρη. Γιατί και πόνεσα και φοβήθηκα και μελαγχόλησα, μα δεν δάκρυσα... Ακόμα ψάχνω το γιατί κι έχω μείνει κολλημένη σε εκείνη την εικόνα σου με τον ήλιο στο πρόσωπο...