Αηδία!

Φτάνει πια με τις λέξεις!
Ώρες-ώρες, στιγμές-στιγμές, μου έρχεται να πάρω και να τα σκίσω όλα, να τα κλείσω, να τα σβήσω... Ώρες-ώρες και στιγμές από αυτές με πιάνει μια αηδία, μια άρνηση, μια ναυτία...
Λέξεις, και σκέψεις και σχέδια και προθέσεις και αναγγελίες και ικεσίες και προτροπές και καλέσματα και συμβουλές και χέρια που απλώνονται εικονικά και πραγματικά και άνθρωποι που κρύβονται από πίσω και περπατάνε δίπλα μας και άλλα σχέδια και μετάνοιες και τραγούδια και στίχοι και αναμνήσεις και ξανά σχέδια και όνειρα και συγγνώμες και αρνήσεις και ενοχές και αναπάντητα και πάλι εκεί, στο ίδιο σημείο, σχεδόν όπως και πριν καιρό, με μικρές μετατοπίσεις μπρος και πίσω, πάνω και κάτω, μικρές προσθήκες ανθρώπων, μα ο,τι γίνεται πραγματικό χάνει τη δύναμή του να το ονειρευόμαστε και να το φανταζόμαστε, ο,τι είναι μακριά και μας τάζει -έστω και αν στο μυαλό μας μόνο συμβαίνει- ακόμα την κρατά. 'Αδικο, αλλά ποιος ασχολείται με αυτό τώρα; Μόνο όταν ανεπιστρεπτί το χάσουμε. Ναι, ανεπιστρεπτί! Ο,τι έζησες, έζησες, ο,τι χάνεις, το 'χασες, δεν γυρίζει, κι αν το κάνει, δεν θα είναι το ίδιο ή θα το κοιτάς και πάντα θα φοβάσαι, με την ίδια δύναμη που κάποτε το πόθησες, με την ίδια θα τρέμεις μην το χάσεις ξανά και δεν είσαι εσύ έτσι, σε ξέρω. Δεν ωφελεί...
Δεν έχει σημασία, μα μ' έχει πιάσει μια αηδία και ξέρω καλά τη νοσηρή της φύση.