Διαβάζεται δυνατά, χωρίς ανάσα

Μαζεύω τα χαρτάκια μου, χαρτάκια από εδώ, χαρτάκια από εκεί, χαρτάκια στο ημερολόγιο, χαρτάκια στο "Μήπως" των Τσαλίκογλου και Καραπάνου (η τελευταία μας άφησε πρόσφατα, όχι από την "ασθένεια" που αντιμετώπιζε, και που μου είναι πολύ οικεία, μα πολύ οικεία...), χαρτάκια στις τσέπες του παντελονιού που πήγε και ήρθε ένα ταξίδι, άλλα θέλω να γράψω και άλλα γράφω στο τέλος, αφού με ξέρω, μόνο οι συνειρμοί μου δουλεύουν, χωρίς τελείες, μονοκοπανιά, να προλάβω να σου πω μην τελειώσει ο χρόνος, μη δεν αντέξεις, μην κουραστείς, μην θυμώσεις με μένα και με σένα, σ'αυτό το κείμενο δεν θα μπει ούτε μια τελεία, αν καταλάβεις κατάλαβες, αν μπερδευτείς ρώτα με, θα αφήσω το μυαλό μου να τρελαθεί, γιατί τόσες μέρες το ζόρισα να προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη πράγματα, δεν μου πάει, δεν μπορώ, αν τα καταφέρω θα είναι με μεγάλο κόστος, αλλά κάπως πρέπει να συνεχίσω τη μέρα μου, γιατί από τη στιγμή που σε άφησα προσπαθώ να κοιμηθώ, να γελάσω, να δουλέψω, να λειτουργήσω, και το μόνο που καταφέρνω είναι να γράφω ασύστολα, όχι μανιακά, ούτε καταθλιπτικά, ούτε μανιοκαταθλιπτικά, είναι μια μανία μες στην κατάθλιψη και μια κατάθλιψη μες στη μανία, όχι, δεν θα μπει τελεία, θα σε παρασύρω, να μην πάρεις ανάσα, να σου πω ότι πέθανα και γεννήθηκα πολλές φορές εδώ και μερες, όχι στα αστεία, ούτε τόσο τραγικά όσο ακούγεται, ούτε τόσο λογοτεχνικά, τίποτα δεν δούλεψε σε βάθος χρόνου, όχι σε βάθος ημερών, ούτε καν σε βάθος ωρών, ούτε λεπτών (εκεί κάπως τα κατάφερνα καλύτερα), μην φοβάσαι, σου είπα, μην φοβηθείς, θα σε προσέχω, μην φοβάσαι...., τρέξε, Ιουλίτα, τρέξε, μην σταματάς, μην σβήνεις, πες μου για εκείνον, εκείνον που δεν ήρθε μαζί σου αλλά εσύ τον κουβαλάς, εκείνον που άφησες μόνο του και έφυγες εξίσου μόνη, και δεν είχες ούτε έχεις ούτε θα αποκτήσεις έναν διακόπτη on-off να γελάς, ενώ θέλεις να κλάψεις, να φεύγεις, ενώ θες να μείνεις, και ούτε "κουλ" μπορείς να είσαι ούτε "κυριλλέ", κι ας έτσι πρέπει να είσαι για να συνεχίσεις, και σε μένα μιλάω και σε σένα, δεν σου αξίζει, σε σένα μιλάω, έλεγα για τα χαρτάκια που έχασα τη σειρά τους κι ας έβαλα αριθμούς, γιατί τόσα θέλω να σου πω και δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πότε, δεν ξέρω αν, δεν ξέρω γιατί, αν με διαβάσεις να ξέρεις πως είναι πολύ περισσότερα, το ξέρεις λες, θα σε εμπιστευτώ, θα σε πιστέψω, θα κάνω λάθη από αφέλεια ή βλακεία ή ενθουσιασμό ή ανάγκη ή τρέλα, μα ποτέ δεν έπαιξα στρατηγική, δεν ξέρω πώς το κάνουν αυτό, λέω "δεν θα" και κάνω, λέω "θα" και δεν κάνω, δεν θα σου κρύψω τίποτα, δεν έχω κάτι να σου κρύψω, μικρά αστεία πράγματα ίσως, όπως ότι θέλω έναν καφέ first thing in the morning αλλά δεν τον ήπια για να μην σε αφήσω ούτε λεπτό μόνο, ότι το πρώτο πρωί ήθελα να σου πω εκείνο που σου είπα μια μέρα μετά και φάνηκε σαν να ζητιάνευα την απάντηση (δεν ήταν έτσι), ότι τα μάτια σου στη νύχτα είναι ακόμα πιο όμορφα, ότι ποτέ δεν σκέφτηκα να σε βρίσω ή να σε αφήσω ούτε καν για ένα λεπτό, ότι κάθε αισθητή απουσία σου με τρόμαζε σαν τον θάνατο (κι ας έκανα ασκήσεις για να τον συνηθίσω), δεν μπορώ να σταματήσω, συγχώρεσέ με, εύχομαι να μπορούσα να πάρω κομμάτι από τον πόνο σου, αν και εμείς μωρό μου είμαστε ευλογημένοι και καταραμένοι να πονάμε (συγγνώμη και για τον πληθυντικό, αν πέφτω έξω), πάλι ξέχασα τι έλεγα, δεν θα το ψάξω, πρόλαβα να μετρήσω πολλές στιγμές ευτυχίας στα δάχτυλά μου κι όταν είδα ότι δεν ήταν αρκετά κοίταξα τα αστέρια, είχε συννεφιά αλλά μπορούσες να δεις ότι τουλάχιστον ήταν περισσότερα από δέκα, πρόσθεσε και το καθρέφτισμά τους στο ποτάμι, ότι σε μύριζα για μέρες μετά όχι πάνω μου, αλλά μέσα μου (απίστευτο), ότι πάλεψα κι ακόμη παλεύω να βάλω σε μια σειρά τη σκέψη, το μυαλό, τα χαρτάκια μου, τα λόγια μου, τις αντιδράσεις μου, δεν γκρινιάζω, απλά μου λείπεις, ξέρω ότι είναι εγωιστικό, αλλά μην νομίσεις ούτε λεπτό ότι σκέφτομαι μόνο εμένα, όχι ότι μπορώ να σε βοηθήσω ούτε ότι το έχεις ανάγκη με τέτοιον τρόπο, προς το παρόν δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, πάλι μαλακίες λέω, παρασκέφτομαι και δεν πρέπει, έλεγα για εκείνα ντε τα χαρτάκια, που πηγαινοέρχονται από εδώ και από κει, καμμιά μέρα δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη, κάθε μέρα μάθαινα κάτι για σένα και είμαι σίγουρη ότι πάλι είμαι μακριά από εσένα, είμαι σίγουρη ότι κρατάς το προπύργιο των αμυνών σου καλά φυλαγμένο, γιατί έτσι θα σωθείς, θα ευχόμουν να σε γνωρίσω χωρίς αυτές, εύχομαι να μου τις κρύβεις που και που, να σε βλέπω γυμνό, παραδομένο, σε λόγια και πράξεις, σε λόγια και πράξεις, σε λόγια και πράξεις, θυμάμαι στιγμές και κόλλησα να λέω τα ίδια, γέμισα τον χρόνο με στιγμές μαζί σου όπως το νερό γεμίζει κάθε κενό, δεν κουράστηκα, δεν θύμωσα παρά για να προστατευτώ, δεν σταμάτησα να σκέφτομαι παρά για καταφέρω να σηκωθώ από το κρεβάρι, δεν έσβησα παρά για να καθαρογράψω, δεν ξέχασα...