Πάρτε τα όλα!

Απορώ γιατί χρειαζόμαστε σημάδια του παρελθόντος, φωτογραφίες, ταινίες, κάτι που μου έγραψες και το κράτησα, κάτι που σου έπεσε και το άρπαξα, αναμνηστικά και άλλα τέτοια... Αφού το παρελθόν έχει δική του βούληση και επιστρέφει βασανιστικά μόνο για να μας θυμίζει πράγματα που τελείωσαν, λόγια που ειπώθηκαν και επαναλαμβάνονται στα αυτιά μου όταν δεν θέλω, όταν θέλω να μην σκέφτομαι, όταν θέλω να μην θυμάμαι. Ίσως τέτοια σημάδια να υπάρχουν για να μας λένε ότι έτσι ήταν κι όχι αλλιώς, για να βάζουν όρια εκεί που του μυαλό τα χάνει... Κι άντε, όλα αυτά μπορείς να τα σκίσεις, να τα σπάσεις, να τα πετάξεις, να επιλέξεις να πάψεις να τα βλέπεις ζωντανά μπροστά σου, ακόμη ακόμη και να τα εκδικηθείς (αν και δεν πρόκειται να το κάνεις, σε ξέρω δα), τι γίνεται όμως με τις μνήμες που χορεύουν τρελούς χορούς στο κεφάλι σου και διαλέγουν να το κάνουν με τον πιο έντονο ρυθμό; Ούτε αυτόν μπορείς να ελέγξεις, ούτε πότε έρχονται, ούτε πότε φεύγουν. Σε ποδοπατάνε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε καν να τρέξεις, μόνο να κλείσεις τα μάτια και να προσπαθήσεις να κοιμηθείς, μόνο αυτό σε σώζει -προσωρινά. Όταν ξυπνήσεις θα σε περιμένουν ακριβώς απέναντι, με τα χέρια σταυρωμένα και τη χαιρεκακία ζωγραφισμένη στα ακούραστα πρόσωπά τους "ξύπνησες; χόρευε τώρα"! "δεν θέλω, φύγετε, κουράστηκα"!, "θα χορέψεις μαζί μας θες δεν θες, δεν θα σε αφήσουμε σε ησυχία, στον λόγο μας, θα σε εξοντώσουμε...". Δεν γίνεται, δεν μπορώ... Τι νόημα έχει να θυμάμαι; Κάποτε παρακαλούσα να μου αφήσουν τις αναμνήσεις μου ακόμα κι αν μου πάρουν τα πάντα. Άλλαξα γνώμη. Πονάει να θυμάσαι. Σβήστε τα ίχνη μου, δώστε μου μόνο μια άδεια μέρα να ζήσω, ένα άδειο κεφάλι, ένα ελεύθερο μυαλό, πάρτε τα τετράδιά μου, τα ημερολόγια, πετάξτε, σκίστε, κάψτε, θέλω χώρο, θέλω αέρα, θέλω ένα παράθυρο ανοιχτό με μια κουρτίνα να κουνιέται στο αεράκι μιας άνοιξης καινούριας -από που ήρθε προχτές αυτή η μυρωδιά από αμυγδαλιές; Όχι Της άνοιξης αλλά Μιας καινούριας άνοιξης, γιατί με κούρασαν κι αυτά τα σούρτα φέρτα των εποχών, μου θυμίζουν ότι πάλι τίποτα δεν έκανα παρά κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο -ίσως με μικρές μετατοπίσεις. Πάρτε λοιπόν και τους κύκλους μου και κάντε τους τετράγωνα, τρίγωνα, δώστε μου μια αρμονία, παίξτε μαζί μου, δοκιμάστε, δεν έχω άλλο να περιμένω. Σας αφήνομαι. Μόνο γρήγορα. Δεν θα αντέξω και πολύ. Όταν με ρώτησε γιατί δεν σβήνω, είπα "για να θυμάμαι" ... Σπουδαία απάντηση, δεν βρίσκεις; "Για να θυμάμαι"....Για πες μας τώρα κυρία έξυπνη, πώς καταφέρνει κανείς να ξεχνά; Καλά τα είπε το Τέλσον, τώρα το κατάλαβα...."Δεν έχει σημασία τι μπορώ να θυμάμαι, αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω", κάπως έτσι νομίζω το είπε.
Δεν μπορώ να ανταγωνίζομαι, κουράστηκα να κοιτάω κατάματα αντιπάλους, κουράστηκα να μετράω την ταχύτητα και την αντοχή μου. Γι' αυτό και δεν στέριωσα σε ατομικά αθλήματα. Κουράστηκα να με συγκρίνουν, να με δοκιμάζουν. Βαθειά μέσα μου θα ήθελα να είμαι μοναδική, αλλά σίγουρα δεν είμαι. Κουράστηκα να μου δίνουν και μετά να μου παίρνουν, κουράστηκα να διαγράφω αέναα την τροχιά των ίδιων κύκλων, και, να στο πω, κουράστηκα να κουράζω. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Μα για τώρα πνίγομαι. Γι' αυτό αφήστε με στην (αν)ησυχία μου, εσείς ταξιδέψτε με κάθε τρόπο το μυαλό και το σώμα σας, αρχίστε πάλι από την αρχή, εμένα θυμώστε μου, ψάξτε με, ονειρευτείτε με, κάντε με ό,τι θέλετε. Χαρίστε μου ένα όνειρο και μετά ξεχάστε με. Μόνο πείτε μου πώς να το κάνω κι εγώ...

Προσθήκη εκ των υστέρων: Κι όμως, σήμερα θα ήθελα να τρέξω ένα ογδοντάρι, να τα δώσω όλα από την εκκίνηση, και με κομμένη την ανάσα να πέσω πάνω στο μαλακό στρώμα του τέρματος, και μετά να ξαναξεκινήσω. Αυτό μου άρεσε και τότε, αυτό και τώρα: οι ενάρξεις.