Αναμονή... (ή Όσα χωράνε στις στιγμές...)

Πριν λίγο καιρό (γιατί ήδη από τότε περίμενα) θα περίμενα μέρες, μετά οι μέρες έγιναν ώρες και τώρα πια σε περιμένω κάθε στιγμή. Κάθε ρήμα που συνοδεύει την ανάγκη μου για σένα καταλαμβάνει πλέον κάθε στιγμή, σε θέλω, μου λείπεις, σε ψάχνω, σε αναμένω, σε σκέφτομαι, σε φαντάζομαι, σε θυμάμαι.... Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που μπορούν με τα λόγια ή τα γραπτά τους να σπάσουν μια στιγμή σε χίλια κομμάτια και να αναλύσουν κάθε ένα από αυτά σαν να αξίζει για όλες τις στιγμές μαζί και να τις χωρά, αυτούς που παίρνουν μια συχνά απειροελάχιστη διάρκεια του χρόνου, ίσαμε το κλικ μιας κάμερας, και την ακινητοποιούν, την επεκτείνουν, τη γεμίζουν με συναισθήματα, επιθυμίες, φόβους, ανάγκες.... Να μπορείς να γράψεις όχι για τις στιγμές, μα για όσα χωράνε σε αυτές, για όσα χωράνε μες στη στιγμή που σ' έκαψε ο καφές που σήκωσες βιαστικά να πιεις για να προλάβεις, στη στιγμή που τον πρωτοαντίκρυσες να πλησιάζει μες στη νύχτα με βήματα σχεδόν χορευτικά, στη στιγμή που έσβησες το τσιγάρο σου σε ένα χάρτινο ποτήρι σε κάποιον κρύο σταθμό που σε έδιωχνε το ξημέρωμα, στη στιγμή που σε κοίταξε εκείνη, κι ενώ δεν στο είπε, ήξερες πως σε χρειάζεται, στη στιγμή που όλα βαθαίνουν όταν κοιτάς τα μάτια του, στη στιγμή που σε σφίγγει μια μικρή αγκαλιά που δεν χωράς, μα εκείνη δεν το ξέρει και δεν τη νοιάζει, και πόσο θες να τη σφίξεις κι άλλο δυνατά και να της πεις να μην ακούσει κανέναν καθώς μεγαλώνει, μόνο την καρδιά της, κι όσο κι αν μεγαλώσει να μείνει πάλι μικρή, μπορεί να το κάνει αυτό για σένα;, στη στιγμή που σε χτυπά το πρώτο αεράκι της άνοιξης μες στο χειμώνα, στη στιγμή που αναρωτιέσαι "ονειρεύομαι ή μόλις ξύπνησα;", στη στιγμή που το ανέλπιδο προστατεύεται μήπως και τη γλιτώσει -και καλά κάνει, ίσως και να το καταφέρει, στη στιγμή που στρίβεις εδώ κι όχι εκεί, κι ίσως κάτι άλλο να χάνεις από αυτό που περίμενες να χάσεις και κάτι άλλο να βρίσκεις από αυτό που δεν περίμενες να βρεις, στην καθοριστική στιγμή που αποφασίζεις να πατήσεις το κλικ και κάποιος να σε διαβάσει σε mail, σε blog, σε comment, σε sms, στη στιγμή που μετανιώνεις και αυτό το όποιο κλικ δεν μπορεί να ξε-γίνει, κι εσύ αντιλαμβάνεσαι ξανά ότι δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω -μεγάλωσες και δεν λες να το καταλάβεις, μα ευτυχώς δεν έχασες ο,τι ευχήθηκες σε εκείνη τη μικρή αγκαλιά να θυμάται από σένα, όπως δεν έχασες τον δικό σου μοναδικό τρόπο να κοιτάς ή να αγγίζεις κάτι ή κάποιον αγαπημένο, στη στιγμή που οι στιγμές σου βγαίνουν στο φως και ανασαίνουν και ξανακρύβονται σε βυθούς του μυαλού σου και τις χάνεις και δεν ξέρεις καν ότι υπάρχουν, ούτε πού είναι, ούτε πόσες, ούτε ποιες, στη μαγική στιγμή που ένα κλικ μιας αφορμής θα τραβήξει το σκοινί, θα πέσουν τα όποια προσωπεία, θα ανοίξει η κουίντα κι εσύ θα ζήσεις και πάλι την αλήθεια σου από εκεί που την άφησες, σαν να μην πέρασε μια μέρα, θα ξανασυναντηθείς με εκείνη που είσαι, θα της χαμογελάσεις και θα την ξαναχάσεις, για λίγο ή για πολύ, ίσαμε να σου λείψει τόσο που θα έρθει εκείνη να σε βρει. "Ευτυχία είναι το να σε ξαναβρίσκω", θα προλάβεις μόνο να της πεις πριν φύγει ή θα το καταλάβει κοιτώντας σε.