Sepia...

Ήταν σε χρώμα του πάγου, θα το αναδεικνύει πολύ μια φωτογραφία σε σέπια, σκέφτηκε. Σαν εκείνες που έβγαζαν νύφες η μαμά ή η γιαγιά της, όλο δανδέλα και κάτι αστραφτερά στολίδια, να φωτίζουν σαν αστράκια στον ουρανό πάνω από τη λίμνη. Σαν να της μίλησε στην ψυχή της, στα όνειρά της, όχι εκείνα τα όνειρα με πρίγκιπες και σταχτοπούτες, αν και πολύ της άρεσαν...Σαν κάτι να χαϊδεψε την ψυχή της, να την ηρέμησε, να της ζέστανε το μέτωπο, όπως το χέρι της μαμάς της όταν ήταν παιδί, τα βράδια που ξυπνούσε από έναν εφιάλτη. "Όλα θα παν καλά", τής είπε η φωνή της ψυχής της...Και πόσο την εμπιστεύεται!...