Ένα καράβι....

Του είχα χαρίσει ένα καράβι σε μπρελόκ για να κρεμάει τα κλειδιά του και να με σκέφτεται. Η ηλίθια, φαίνεται θα πίστευα πως η μνήμη χρειάζεται υπενθύμιση! Ούτε που πρόσεξα αν το έχει, ούτε τον ρώτησα. Ήμουν αφηρημένη, φαίνεται, να κοιτώ τα μάτια του. Η νύχτα είχε πέσει. Ήθελα αυτός ο δρόμος να μην τελειώσει ποτέ, να μην φτάσουμε πουθενά. Κι ύστερα άρχισε ο Χατζηγιάννης, με το "Μη μ'ονειρευτείς", λες και το είχα παραγγείλει...Τα όνειρα είναι η μόνη μου διέξοδος. Νομίζω πως, όταν φύγω, θα πάω να ζήσω στα όνειρά μου...
Μπορώ να μην τα περνάω όλα αυτά...;
Κάποιος είπε ότι τα θέλει όλα, κι εγώ δεν του τα έδινα.
Εκείνος δεν είπε ότι τα θέλει, όμως εγώ ήθελα να μου τα ζητήσει...
Τι είναι πραγματικό και τι είναι στο όνειρο; Εγώ δεν μπορώ πια να απαντήσω...
Όλα μπορείτε να μου τα πάρετε. Μόνο μην μού πάρετε τις αναμνήσεις μου!