Ταξίδια στον χρόνο...

Μικρή ονειρευόταν ότι έπεφτε σε μια πολύχρωμη δίνη, κάπου κοντά στην άκρη της πλατείας, και έβγαινε άλλοτε σε μια γέφυρα άλλοτε σε χρόνια περασμένα. Άλλοτε πάλι ονειρευόταν ότι πετά πάνω από μέρη αγαπημένα, πάνω από καταπράσινα δέντρα και μικρά σπίτια. Άλλοτε άνθρωποι που είχαν φύγει από κοντά της κατέβαιναν στη γη, κι εκείνη τους ρωτούσε πώς είναι ο παράδεισος, κι αν εκεί πάνω κάνουν καλή παρέα μεταξύ τους...Τον παππού της κόντευε να τον ξεχάσει, ή, καλύτερα, ένιωθε σαν να τον είχε γνωρίσει σε ένα όνειρο. Ένιωθε ακόμα να γένια του να την τσιμπάν, καθώς τον φιλούσε. Έβλεπε τον καπνό του τσιγάρου του...την κίνησή του καθώς της έλεγε ιστορίες από τον πόλεμο, κι εκείνη τότε δεν καταλάβαινε τίποτα, και πόσο το έχει μετανιώσει που δεν ήξερε να εκτιμήσει, κι εκείνος της έλεγε να μην γνωρίσει πόλεμο ποτέ της, να μην μάθει ποτέ τι είναι ... Τα μεσημέρια που την έβαζαν να κοιμηθεί μαζί με τα ξαδέρφια, εκείνη ήθελε να βγει στον ήλιο και να κάνει ποδήλατο. "Να στεγνώσουν τα μαλλιά και μετά", έλεγε η γιαγιά. Σε στιγμές μεγάλης αποφασιστικότητας άνοιγε σιγά - σιγά την πόρτα και ξεμύτιζε στο πυρωμένο τσιμέντο της αυλής. Μέλισσες και κάψα μεσημεριού. Στην τηλεόραση έπαιζε κάτι κινέζικα παραμύθια. Κατέβαινε στον δρόμο. Ο παππούς καθάριζε μήλα για τις κατσίκες του. Τα έβαζε σε μια παλιά κατσαρόλα και χαιρετούσε τους περαστικούς με ένα πλατύ χαμόγελο. "Γεια σου παλικάρι μου".
Εκείνη έψαχνε λεφτά για παγωτό. Μια φορά έκλεψε από το ταμείο του αδερφού της για να φάει και δεύτερο. Της άρεσε εκείνη η σοκολάτα που ήταν στο κέντρο κι όχι τόσο η βανίλια γύρω-γύρω. Ακόμα της αρέσει η σοκολάτα...Όπως και τα ταξίδια στον χρόνο...