Να γινόταν να φύγω!...

Χτες βράδυ σηκώθηκε από το κρεβάτι της τρεις φορές. Τη μια άνοιξε την τηλεόραση, την άλλη κάθισε στον καναπέ μες στο σκοτάδι και την τρίτη πήγε στο μπάνιο να κλάψει με την ησυχία της...Ύστερα ξάπλωσε ξανά, και ευχήθηκε να μπορούσε να εξαφανιστεί, να διαλυθεί, να μην ξυπνήσει το πρωί, όλα να γίνουν ήσυχα, χωρίς η ίδια να καταλάβει τίποτα. Πρέπει τόσο να το πίστεψε, που νόμισε πως είδε μια πράσινη λάμψη, σαν από σμαράγδι, και μετά μια πορτοκαλί, σαν από υάκινθο...Μετά φοβήθηκε...Κάποιοι της έλεγαν πως μορφές εμφανίζονται αν τις καλέσεις δυνατά στη σκέψη σου. Στο σαλόνι ένα αμυδρό φως από τη νύχτα. Έκλεισε τα μάτια και παρακάλεσε κάποιον που την αγαπά να τη βοηθήσει. Μετά κοιμήθηκε. Με κάποιους μιλούσε στον ύπνο της, της είπαν. Μάλλον θα μάλωνε, για ένα κολιέ που δεν ήθελε να φορέσει, για όλα εκείνα τα πράγματα που θα ήθελε να γίνουν διαφορετικά, ίσως και να μην ήξερε πώς. Να γινόταν να φύγει από όλα...