Στρουμφίτα

Είναι κι αυτό το κοκαλάκι για τα μαλλιά, πρέπει να το 'χω από 12 χρονών, μάλλον κρύφτηκε καλά σε κάποιο κουτί κι επέζησε πολλών μετακομίσεων, γιατί εμφανίστηκε προχτές μπροστά μου, ροζ ξεθωριασμένο, με τη Στρουμφίτα κολλημένη πάνω του να κρατά κάτι μπαλόνια και να χαμογελά ούτε γυναικεία, θα το 'λεγες, ούτε πονηρά (πόσο γυναικεία ή πονηρά μπορεί να χαμογελάσει η Στρουμφίτα;). "Φτάνουμε μπαρμπα-Στρουμφ;", ρωτάω όταν πονάνε τα πόδια μου από το περπάτημα ή έχω κουραστεί ή πεινάω ή θέλω απλά να ξαπλώσουμε και να σ' αγκαλιάσω το συντομότερο δυνατό. Είναι μικρές σου φράσεις ή κινήσεις, που ίσως και να μην προσέχεις, αυτές που μου 'ρχονται στο μυαλό. Είναι μικρές ή μεγαλύτερες σε διάρκεια στιγμές. Δεν ξέρω πού και πώς να τις βάλω για να μην τις χάσω. Υποθέτω όμως πως, κι αυτές, κάπου θα είναι πάντα, και πως θα εμφανιστούν μπροστά μου, σαν το κοκαλάκι με τη Στρουμφίτα, εκεί που δεν τις περιμένω, καθώς σηκώνω το κεφάλι και κλείνω τα μάτια στην πρώτη γουλιά μιας μπύρας, στο ξύπνημα από ένα όνειρο, ενώ περιμένω να βράσει το νερό για να ρίξω τα μακαρόνια, καθώς μαζεύω την τιράντα από το φόρεμά μου, ενώ σκουπίζω μια σταγόνα ιδρώτα από το μέτωπό μου, ενώ κοιτώ τον εαυτό μου γυμνό στον καθρέφτη να φορά και να μυρίζει την μπλούζα σου. Αυτό που με παρηγορεί είναι ότι η θύμηση καμιάς στιγμής δεν μοιάζει να είναι τόσο πολύτιμη όσο η ίδια η στιγμή.

υ.γ. Να μην ξεχάσω να μάθω το "λατρεμένη" σε όλες τις γλώσσες.