Του καλοκαιριού...

Είσαι μικρή, φοράς ροζ σορτσάκι, τα μαλλιά σου κομμένα κοντά και ατίθασα, τα καλοκαίρια σου μυρίζουν φλόκες, μαντζούνια και μέντες, σε λαδόκολλα φτιαγμένη χωνί, τα πόδια σου είναι ψηλά, αναρωτιέσαι γιατί δεν σ'αφήνουν να βγάλεις κι εσύ τη μπλούζα σου όπως κάνουν τα αγόρια, δεν θυμάσαι να αγαπάς κανέναν ακόμα, ονειρεύεσαι να γίνεις κάποια που ταξιδεύει πολύ, σου λείπουν δυο δόντια, μα δεν διστάζεις να χαμογελάς, έχεις πλήρη άγνοια του μέλλοντος, δεν ξέρεις τι είναι, αν είναι σαν το κρυφτό, δεν ξέρεις να κρυφτείς καλά, χτυπά η καρδιά σου μην σε δουν, μα ξέρεις να τρέχεις γρήγορα για να προφτάσεις, ακόμα κι αν χρειαστεί να λαχανιάσεις ή να χτυπήσεις πέφτοντας, ο ήλιος δεν σου καίει τα μάτια, η ζέστη είναι για να τρώμε παγωτό και ροδάκινα και για να πίνουμε πορτοκαλάδα, είναι νύχτα και σε φωνάζουν, μα δεν ακούς, το όνομά σου δεν είναι αυτό, το όνομά σου είναι άνεμος, το όνομά σου είναι αγρίμι, το όνομά σου στέκει μόνο του σε φωτογραφίες και σκαρφαλώνει βράχια, το όνομά σου το ξέρουν λίγοι, αλλά το προφέρουν τόσο γλυκά..., είναι πρωί και δεν νυστάζεις, είναι ένα καινούριο πρωί, τα μεσημέρια ακούγονται μόνο οι δείκτες του ρολογιού και τα τζιτζίκια κι ένας μανάβης που φωνάζει καρπούζια, σε προστατεύουν από τον θάνατο με όποιον τρόπο μπορούν, σου βάζουν ιώδιο στις πληγές και μυρίζει δάκρυ και βαμβάκι και υπόγειο δροσερό, κι έχεις περισσότερες πληγές στα πόδια και τα χέρια και λιγότερες στην ψυχή, κλαις για τις πρώτες κι όχι για τις δεύτερες, κάθεσαι σε ψάθινη καρέκλα και σου λένε ότι είσαι το πιο όμορφο κορίτσι και τους πιστεύεις, αλητάκο, τους πιστεύεις, κοκκινίζεις και χαμογελάς, δεν ξέρεις να απαντάς σε τέτοια, παίρνεις τις καραμέλες και φεύγεις τρέχοντας, τρως κεράσια από τα δέντρα, όσα φτάνεις με το χέρι, βουτάς τα πόδια στις βρύσες και χορεύεις, τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις, όλο τρέχεις, αν μπορούσες, θα διάλεγες να πετάς...
(δεν τελειώσαμε...)