Πίσω...

Άνοιξε το ψυγείο και ρούφηξε λαίμαργα από ένα μπουκαλάκι με γάλα κακάο, το μόνο που μπορούσε να καταπιεί εδώ και μέρες. Δεν είχε πιάσει η ζέστη ακόμα. Δεν είχε καν βγει ο ήλιος (κάπου αλλού η νύχτα θα ήταν ακόμα πιο βαθειά). Μόνο φως εκείνο της λάμπας του ψυγείου, να αχνοφέγγει πίσω από σακούλες με κατακόκκινα κεράσια. Τα μαλλιά λυτά. Ξυπόλητη. Γυμνή. Γυμνή έτσι κι αλλιώς, μέσα κι έξω. Το άρωμά της μύριζε καλοκαίρι. Χωρίς καθόλου σκέψη, λες και ξύπνησε μόνο και μόνο για να εκτελέσει μια εσωτερική επιταγή, γύρισε το ρολόι της να δείχνει την ώρα του. Ο δικός της χρόνος δεν την ένοιαζε. Κι αν κατάφερνε να γυρίσει κι εκείνον πίσω -τον χρόνο, εννοώ- πάλι τα ίδια θα ήθελε να ζήσει. Όπως ακριβώς έγιναν. Δεν του στέρησε τίποτα, ούτε του εαυτού της, ούτε εκείνου, ούτε του χρόνου. Και δεν ήθελε να τον γυρίσει. Γιατί τον γέμισε. Δεν άφησε κάτι ανεκπλήρωτο. Τον απαξίωσε γυρνώντας του, εκείνη πρώτη, την πλάτη επιδεικτικά, να κοιτάει μπροστά, κι ας ήταν σκοτάδι, κι ας μην έβλεπε απολύτως τίποτα. Είχε ακόμα εκκρεμή ζητήματα μαζί του -με τον χρόνο, εννοώ.