Κενό.

Έχει μαγκώσει το χέρι μου, έχει μαγκώσει το μυαλό μου, ακίνητα και τα δύο, παγωμένα, κοιτάω έξω τον ουρανό, γιατί τα πάντα μέσα μου έχουν ταφεί κάτω από τόνους χιονιού ή έχουν παραλύσει από τόνους αναισθητικού, μέσα μου επικρατεί μια περίεργη ησυχία, σαν αυτή μετά από σεισμό, μουδιασμένα τα μέλη μου κινούνται, γιατί πρέπει να πιστέψουν ότι υπάρχουν εδώ και τώρα και δεν έφυγαν μαζί σου, δεν έχω τίποτα να δώσω σήμερα και πουθενά, έχω αδειάσει, αναρωτιέμαι αν ονειρεύομαι ή όχι, μήπως δεν ξύπνησα ακόμα και βλέπω όνειρο ότι τάχαμου, λέει, γράφεις ένα σημείωμα με τα ονόματά μας και έναν σταυρό να τα ενώνει, και μετά κουβαλάμε τα σώματά μας εκεί που λίγο καιρό πριν, κι ακόμα λίγο πιο πριν, ταξιδεύαμε χέρι χέρι χαμογελώντας στις τζαμαρίες που έδειχναν τις φιγούρες μας, σαν να μην ξέραμε ότι τα αεροδρόμια κρύβουν κι αποχαιρετισμούς και δάκρυα κι αγκαλιές, κι από τότε -ή λίγο πιο πριν- έχω έναν πόνο στο στήθος δεν ξέρω από τι, εγώ, που ψάχνω πάντα τις ερμηνείες.

Τι ήθελα να σου πω; Ξέχασα.