Αλυσίδα

Έχω αυτήν την αλυσίδα στο χέρι μου -ξέχασα να στο πω χτες, αποτελείται από τέσσερα κομμάτια, μικρές αλυσιδίτσες ελαφρώς διαφορετικού μήκους και σχεδίου, που ξεκινούν από ή καταλήγουν σε (ανάλογα πώς θα το δει κανείς) ένα κοινό σημείο, το κούμπωμα, σαν τέσσερα άτομα ή όσα άλλα, που οι δρόμοι τους κάποια στιγμή διασταυρώθηκαν. Καθώς κουνώ το χέρι, πίνω τον καφέ μου, γράφω, οδηγώ, γυρίζω τη σελίδα ενός βιβλίου, αγκαλιάζω, χαιρετάω, ειδικά όμως όταν κρατώ κάθετα τον πήχυ μου, οι τέσσερις αλυσιδίτσες χωρίζουν, κάποιες από αυτές μπλέκονται, τρεις από τις τέσσερις, η άλλη μόνη της, μετά ξαναχωρίζουν, πιο κάτω μένουν οι δύο μόνες τους σε απόσταση, και οι άλλες δυο τέμνονται, κουνώ το χέρι και το επαναφέρω, οι αλυσίδες αλλάζουν θέση, τώρα συναντώνται σε άλλη θέση, η πριν μόνη της συναντάται με μια άλλη, οι υπόλοιπες παίρνουν καθεμιά το δικό της δρόμο, μέχρι να ξανασυναντηθούν μεταξύ τους ή με τις άλλες.
Κοιτώ την αλυσίδα στο χέρι μου σαν να κοιτώ μια μαγική σφαίρα, που μου δείχνει όχι το μέλλον, αλλά τον χρόνο στην αέναή του πορεία, κάθε στιγμή και κάτι ξεχωριστό, καμιά δεν είναι ίδια, βλέπω πρόσωπα που γνώρισα, που χάθηκαν, που επέστρεψαν, που έφυγαν, που ξανάρχονται, που θα έρθουν, που θα φύγουν και ποιος ξέρει τι άλλο και μέχρι πότε... Είναι θαυμάσιο το πόσο μοναδικά ξεχωριστές και πόσο απρόβλεπτες είναι οι συναντήσεις αυτές...

Από τη στιγμή που κάποιοι δρόμοι διασταυρώνονται, ποτέ πια δεν είναι παράλληλοι...