Σκέψεις...
Αν, εκατομμύρια χρόνια πριν, αποτελούσε προσαρμοστικό εξελικτικά χαρακτηριστικό η σκέψη, τείνω να πιστεύω πως στις μέρες μας αποτελεί προσαρμοστικό εξελικτικά χαρακτηριστικό η απουσία της. Αν κάποτε η σκέψη και η τροφή μεγάλωσαν τον εγκέφαλό μας δίνοντάς του δυνατότητες επιβίωσης μέσω της επίλυσης σύνθετων προβλημάτων, σήμερα, για να συντηρήσουμε την ικανότητα αυτή, επινοούμε προβλήματα εκεί που συχνά δεν υπάρχουν, κι ίσως να προσπαθούμε κιόλας να τα λύσουμε, υπάρχουν δεν υπάρχουν, με λάθος τρόπους. Πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι, να μην σκοτίζω το νου μου, να άνοιγα τα μάτια μου το πρωί για να χαμογελάσω στο φως, όπως κάνουν τα λουλούδια, να περπατήσω στον δρόμο χωρίς κανένα βάρος πάνω μου πλην των ρούχων και των παπουτσιών, να μην ψάχνω τα μήπως και τα αν, να αντιμετωπίσω όλες τις φοβίες που έρχονται στο πλαϊ μου το ξημέρωμα και με ιδρώνουν, να σκεφτώ για εμάς ξανά και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις 998 κι όχι 1002 φορές και τόσα άλλα...
Πια δεν ξέρω τι να κάνω με τις σκέψεις μου, πού και πώς να τις διοχετεύσω...
Όποια λύση κι αν δώσω, με καθησυχάζει μόνο προσωρινά...
Κι η θεωρία μου πως, ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο πόνος, θα τον επινοούσαμε, δεν με βοηθά και πολύ...
posted by Ioulita @ 18:36
4 Comments:
την περασμένη δεκαετία,όλο αυτό που περιγράφεις με απασχολούσε ιδιαίτερα ενώ,θεωρητικά και αντικειμενικά,τα πράγματα ήταν καλύτερα απ όσο σήμερα.Μεγαλώνοντας,θα λεγα ότι κερδίζω αυτό.Πρόκειται όμως αληθινά για "κέρδος" ή είναι συνήθεια,βόλεμα ή και μια κάποια αναισθησία;Στην πολύ νέα μου ηλικία πεταγόμουν τα ξημερώματα με αγωνία ψάχνοντας για διεξόδους και εξόδους.Τώρα τα ξημερώματα με βρίσκουν σε ύπνωση,για να μην πω χαύνωση.
:)
Πώς τα κατάφερες;
εγώ με βοήθεια.Και πίστη.Και ελπίδα.Και δεν είναι λόγια του αέρα αυτό που σου γράφω αλλά βίωμα.Και με το χρόνο συνεργό που μας κάνει σοφότερους,πιο κουρασμένους,άρα λιγότερο ευαίσθητους σε κάποια πράγματα εφόσον δεν είναι πρωτόγνωρα.Και η θλίψη συνηθίζεται,αντιμετωπίζεται.Και η αγωνία κουράζεται,εξαντλείται μερικές φορές και παίρνει από τον εαυτό της "άδεια" κάποιες φορές.
Δίκιο έχεις, ειδικά για αυτό με τον χρόνο ως συνεργό... Δεν ξέρω αν μου αρέσει και πολύ, να συνηθίζουμε, να "ξέρουμε πια πώς είναι", να "το έχουμε ξαναπεράσει", αλλά σίγουρα βοηθάει...Και μόνο που ξέρεις πως θα περάσει, κάπως βοηθάει...Είπαμε, όλα για την προσαρμογή...
Post a Comment
<< Home