Περιπλανώμενοι (βλ.επίσης: Γιαν Χένρικ Σβαν)

Το κρύο την πιρούνιαζε ως το κόκκαλο, τα δελτία προμήνυαν χιόνια, σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε, "sounds greek to me", θα σκεφτόταν, αν μιλούσε αγγλικά. Η μόνη γλώσσα που μιλούσε ήταν εκείνη του σώματος, να περπατά στα φανάρια, ένα συνεχές πάνε-έλα στη νησίδα, χωρίς σκοπό, είχε πάψει να ελπίζει, οι σκέψεις της μπλέκονταν με τα βήματά της, τόσο που νόμιζε πως έκανε ο,τι σκεφτόταν, γελούσε, έκανε έρωτα, τον είχε στην αγκαλιά της, ήταν ευτυχισμένοι, χάζευαν τα φώτα μιας πόλης από τη ζέστη του δωματίου τους. Ίσως γι' αυτό δεν επαιτούσε, αν την έβλεπες θα αναρωτιόσουν τι άραγε ζητά εκεί, δεν καταλάβαινες, δεν μιλούσε, ούτε καν σε κοιτούσε. Αν θύμωνες με την αδιαφορία της, δεν θα είχες την ευκαιρία να αντιληφθείς ότι ελάχιστα την ένοιαζες, ελάχιστα την ένοιαζε αν θα ζήσει ή θα πεθάνει, καμμιά φορά κι η ίδια αναρωτιόταν τι έκανε εκεί...Δεν ξέρω, δεν τη ρώτησα, όσο κι αν θα το ήθελα, δεν θα της ζητούσα ίσως ποτέ να μου κάνει παρέα να πιούμε ένα τσαϊ ένα χειμωνιάτικο πρωινό σαν κι αυτό, δεν θα της άφηνα να μου χαϊδέψει το χέρι, δεν θα το άντεχα ούτε καν να με κοιτάξει στα μάτια, είμαι σίγουρη πως θα καθρεφτιζόμουν μέσα τους, περιπλανώμενη κι εγώ σαν κι εκείνη, στο ζεστό μου αυτοκίνητο, με προορισμό το πουθενά.