Οι κόσμοι μας...

Τελικά, μάλλον καθένας μας φροντίζει να ζει σε έναν δικό του κόσμο, πλασμένο όπως τον εξυπηρετεί, όπου και φροντίζει να δημιουργεί τα προβλήματά του. Καθένας μόνος του πορεύεται, γιατί έτσι το διαλέγει, φαντάζεται τους κόσμους των άλλων μέσα από τα δικά του μάτια, άλλοτε ιδανικούς, άλλοτε ανυπόφορους, άλλοτε λίγους, άλλοτε γεμάτους ατυχίες και κακά. Οι κόσμοι μας δεν επικοινωνούν, άλλα με απασχολούν κι άλλα νομίζεις εσύ ότι με απασχολούν, δακρύζεις για πράγματα που ούτε πέρασαν από το νου μου, τη μοναξιά σου την καταλαβαίνω, αλλά δεν τη δικαιολογώ. Μακάρι κι εμένα να μου άνοιγαν μια τρύπα στον κόσμο μου, να έμπαιναν μέσα, να μου τα έκαναν άνω-κάτω, ίσως να καταλάβαινα, να ξυπνούσα. Στους δικούς σας κόσμους δεν καταφέρνω να εισχωρήσω, όσο κι αν θέλω, όσο κι αν προσπαθώ. Γιατί νομίζετε πως με άλλον τρόπο θα έπρεπε να μπω, ενώ εγώ μπαίνω με άλλον. Η συνεχής χαρά μου -έστω και εικονική- δεν φτάνει, η θλίψη μου σας δυσαρεστεί, η κούρασή μου σας απογοητεύει, ο δυναμισμός μου σας αναστέλει τα πλάνα για μένα. Γιατί δεν μπορεί κανείς να δει τον κόσμο μου όπως τον βλέπω εγώ; Κι αφήστε τον σε μένα, στο κάτω κάτω, είναι δικός μου. Ασχοληθείτε με τους δικούς σας, όχι με τον δικό μου! Μη φαντάζεστε πράγματα, ρωτήστε με... Μην σχεδιάζετε για μένα, το κάνω ή δεν το κάνω εγώ.... Μην ασχολείστε με τα λάθη μου, είπα τίποτα για τα δικά σας; Κι επιτέλους, αγκαλιάστε με με όπως είμαι, με τις αδυναμίες μου, τους φόβους μου, τα λάθη μου. Αυτή είμαι εγώ, αυτή είναι η αλήθεια μου!