Τα Χριστούγεννα της καρδιάς μας...

Διάλεγα, διάλεγα…. διάλεγα πού θα φυτέψω μια τριανταφυλλιά και πετούνιες, έψαχνα χώρο στον κήπο, ανάμεσα σε άλλα λουλούδια, στα δέντρα, σε τσιμεντένιες γωνιές (άραγε θα μπορούσε να ανθίσει μια τριανταφυλλιά κοντά τους;). Διάλεγα σκουλαρίκια, να κάνω δώρο στην Αθηνούλα, χρυσά, επιχρυσωμένα, ψεύτικα, απλά βαμμένα, μπερδευόμουν, άλλα ζητούσα και άλλα μου έδιναν, όλα ήταν δύσκολα…. Ξύπνησα κουρασμένη ήδη, λες και δεν είχα κοιμηθεί 10 ώρες, λες και είχα ήδη αντιμετωπίσει ένα σωρό δυσκολίες μες στη νύχτα, κινδύνους, ανασφάλειες, επιλογές. Έξω είχε αρχίσει να πέφτει κάτι σαν χιονόνερο, δυο τύποι στη στάση κοιτούσαν το πορτοφόλι της κοπέλας δίπλα μου και συνεννοούνταν με βλέμματα πώς θα της το αρπάξουν. Βιτρίνες στολισμένες, κι εμένα το μυαλό μου τρέχει σε εκείνη τη φωτογραφία με τα δύο κοριτσάκια από το Κονγκό, την οποία είδα χτες σε μια εφημερίδα και με ακολουθεί. Ποια Χριστούγεννα..; Για ποιους…; Αν γιορτάζαμε ποτέ τα Χριστούγεννα της καρδιάς μας, δεν θα έλαμπαν οι μεγάλες πόλεις, ούτε οι βιτρίνες, ούτε οι δρόμοι, θα έλαμπε το χαμόγελο στα χείλη μας, θα αγαπούσαμε λίγο περισσότερο, θα νοιαζόμασταν λίγο παραπάνω, θα ομορφαίναμε από χαρά. Αν τη στήσεις έξω από ένα μαγαζί παραμονές γιορτών, μόνο ευτυχία δεν θα δεις στα πρόσωπα των ανθρώπων. Ίσως μια παροδική ικανοποίηση που τα «καταφέραμε να βγούμε σώοι», που «βρήκαμε αυτό που θέλαμε και σε καλή τιμή», που «δεν ξεχάσαμε να πάρουμε δώρο σε κανέναν». Στο σπίτι τα φανταχτερά λαμπιόνια σβήνουν, κάνει ζέστη αλλά κρυώνεις, είναι γιορτές αλλά δεν χαίρεσαι, είσαι πιο μόνη από ποτέ θαρρείς. Τέτοια Χριστούγεννα δεν είναι για σένα…