Οπουδήποτε

Είναι στιγμές, λίγες πια, που θα ήθελα να σου μιλάω για ώρες, να πιάνω το πρόσωπό σου στα χέρια μου, να είσαι εδώ, να με κοιτάς στα μάτια, να γελάς, να με πηγαίνεις βόλτες με το αυτοκίνητο στην παραλία, έξω να κάνει κρύο, λαμπάκια κρεμασμένα στα δέντρα, πόνεσαν τα πόδια μου να σε περιμένω στο κρύο, μου έπιασες το χέρι και τα ξέχασα όλα, ακουγόταν ένα τραγούδι που δεν ήθελα να τελειώσει, το τραγουδούσα λες και θα παρέτεινα τη διάρκειά του, λες και θα κατάφερνα να σε κρατούσα λίγο περισσότερο δίπλα μου. Τρέχαμε μες στη νύχτα, δεν φοβόμουν τίποτα, μου έφτανε που μου χαμογελούσες, αν με ρωτούσες πού θέλω να πάμε θα σου έλεγα «οπουδήποτε». Πού και πού σε θυμάμαι, πότε με πόνο, πότε με μίσος, πότε με απέραντη αγάπη που συγχωρεί τα πάντα, τι να συγχωρέσω, δεν θυμάμαι τίποτα, μόνο να κλαίω, να ζω σε ψευδαισθήσεις, σε αναμονές που δεν κατέληξαν πουθενά, σε τηλέφωνα που δεν χτύπησαν, σε πρόσωπα που δεν ήσουν εσύ –κι όμως, σου έμοιαζαν τόσο. Δεν υπάρχεις, ίσως και τότε ακόμα να ήσουν δημιούργημα της ανάγκης μου για μια αγάπη που ήρθε καθυστερημένα.