Friday, November 07, 2008

Στα φανερά

Δεν το έκρυβε κιόλας... Μπορούσες εύκολα να καταλάβεις πράγματα γι' αυτήν απλά κοιτώντας την. Όταν ένιωθε μόνη, ακόμα και ανάμεσα σε κόσμο, πρέπει σταύρωνε τα χέρια και το βλέμμα της να ταξίδευε. Όταν της ανέβαινε ένας κόμπος στο λαιμό και τα μάτια της βούρκωναν, μάλλον μειδιούσε σφίγγοντας τα χείλη. Όταν δεν ήθελε να είναι πουθενά, κούρνιαζε στον καναπέ και παρακαλούσε να την πάρει ο ύπνος, να έρθει ένα όνειρο να την ταξιδέψει, να δει ότι πετάει ή ότι κολυμπά σε ζεστά νερά ή ότι ένα χέρι της χαϊδεύει το πρόσωπο, μια γνώριμη μυρωδιά την αγκαλιάζει. Όταν έκλαιγε απλά δεν θα την έβλεπες. Όταν έκλαιγε με λυγμούς, ούτε η ίδια θα ήθελε να δει τον εαυτό της. Καμμιά φορά χαϊδευε το χέρι της, για να δει ότι είναι αληθινή, προσπαθούσε να βρει έναν συνδετικό κρίκο με φωτογραφίες της του παρελθόντος, με εκείνο το κορίτσι που ήθελε μόνο να το αγαπούν, ζητούσε όλη την αγάπη του κόσμου, λες και της την στέρησαν...

0 Comments:

Post a Comment

<< Home