Αγάπη...

Μερικές φορές το να δέσεις απλά μια κορδέλα και να γράψεις δυο λόγια τρυφερά μπορεί να σε γεμίσει τόσο πολύ, που να ξεχάσεις όλο το γκρι γύρω σου και να χαθείς στην αγάπη. Την αγάπη δεν μπορείς να τη ζητήσεις, όσο κι αν πεινάς γι'αυτήν. Έρχεται και σε βρίσκει. Κι αν σου λείπει κάτι, ποτέ δεν θα πεις "μάλλον μου λείπει η αγάπη". Ίσως να πεις "μου λείπει εκείνος", "μου λείπει κάτι", "μου λείπει το κάποτε", μα ποτέ δεν θα σκεφτείς ότι μπορεί να σου λείπει η αγάπη. Την καταλαβαίνεις όμως όταν έρχεται, ξαφνικά γεμίζεις, κι όσο περισσότερο δίνεις, τόσο πιο πολύ σε πλημμυρίζει. Ίσως τελικά δεν χρειάζεσαι να σ'αγαπούν, αλλά να αγαπάς. Ίσως πάλι να αγαπάς, όταν νιώθεις ότι σ'αγαπούν. Μην με ρωτάς, δεν ξέρω να σου πω πώς αγαπούν, ούτε πώς το δείχνουν. Αυτά τα πράγματα τα νιώθεις, τα αφήνεις να σε συνεπάρουν κι ας απογοητευτείς-ίσως και να μην χρειαστεί όμως. Η αγάπη μπορεί να μην περιμένει απάντηση. Είναι από μόνη της. Μπορεί να είναι ο ήχος της ησυχίας στο τέλος του δρόμου. Μπορεί να είναι να ξαπλώνεις στο χώμα και να χαζεύεις τ'αστέρια. Μπορεί να είναι μια αγκαλιά που περιμένει να σε ζεστάνει. Μπορεί να είναι ένα βλέμμα που δεν χορταίνεις ή δεν σε χορταίνει. Μπορεί να είναι το κελαϊδισμα ενός αηδονιού, όταν μια ψυχή φεύγει. Μα ποια είμαι εγώ για να μιλήσω γι'αυτά...;