Wednesday, October 06, 2010

Η σταχτοπούτα έφευγε πάντα τα μεσάνυχτα...

Ή, κάποιες φορές που θα τυχαίνει να κοιτώ το ρολόι αργά το βράδυ, η ώρα θα είναι 00:00, ή, κάποιες φορές που η ώρα πάει 00:00, θα τυχαίνει να κοιτώ το ρολόι. Είναι εκείνη τη στιγμή που ο χρόνος μηδενίζει και μοιάζει κενός. Εκείνη τη μικρή στιγμή που νομίζω πως μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή πατώντας restart ή, πιο συχνά, να κλείσω τα μάτια και να χαθώ στο πουθενά ενός χρόνου που μοιάζει ανύπαρκτος και σπάνιος. Νιώθω τυχερή, θέλω να πω, όταν σηκώνω το βλέμμα και αντικρίζω τα τέσσερα μηδενικά παραταγμένα σε σειρά, λες και το 'καναν μόνο για μένα. Και πάντα, μα πάντα, θυμάμαι εκείνη, όπως την έχω δει σε εικόνες παραμυθιών, με το φουσκωτό της φόρεμα και το ένα γοβάκι, να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια τρέχοντας, προτού γίνει το κοριτσάκι με τα σκονισμένα πόδια και τα σκισμένα ρούχα, που καθαρίζει το τζάκι νωρίς το πρωί από τις στάχτες και μαγειρεύει φτωχικές φακές σε μεγάλο τσουκάλι που κρέμεται πάνω από τη φωτιά. Αν τύχει να σηκωθείς νωρίς το πρωί του χειμώνα (μην ξεχάσεις πως υπάρχει και αυτή η εποχή) και πας δίπλα σε σόμπα ή στο τζάκι, θα νιώσεις ένα ρεύμα παγωμένου αέρα να μπαίνει από ένα παράθυρο ή την καμινάδα. Δίπλα και γύρω όλοι θα κοιμούνται. Θα αρπάξεις από κάπου μια κουβέρτα, ο ουρανός θα είναι συννεφιασμένος και μουντός, μια καμπάνα θα χτυπήσει, θα πεις πως μάλλον ειναι 7:00, η ώρα λίγο προτού αρχίσουν οι θόρυβοι από ντουλάπια, βρύσες και παντόφλες, η ώρα προτού ανοίξει η πόρτα που οδηγεί στην αυλή με τα ξύλα, η ώρα προτού κάποιος παραγγείλει καφέ ή άλλος ρωτήσει τι θα φάμε σήμερα, η ώρα που θα σε βρει να κοιτάς τη στάχτη και τα κάρβουνα κι ένα μισοκαμένο ξύλο που, αν ήσουν εκεί δίπλα, θα το είχες σπρώξει πιο μέσα να καεί το βράδυ, αν ήσουν εκεί δίπλα, κι αν, κι άλλα αν. Εκείνη είπε πως οι άνθρωποι αλλάζουν και χωρίζουν και απομακρύνονται σαν κλαδιά ενός δέντρου, και όλη η υπόθεση είναι πόσο θα προσπαθήσουν να πλησιάσουν το ένα το άλλο, για να γεφυρώσουν την απόσταση. Εκείνος είπε τότε πως ίσως η πρόθεση να είναι πιο σημαντική από την ίδια την πράξη. Κι η σταχτοπούτα σκάλισε τα σβησμένα κάρβουνα, κι εσύ πέταξες από πάνω σου ό,τι σε ζέσταινε, για να της μοιάσεις στη μοναξιά και στο κρύο.

9 Comments:

Blogger fish eye said...

μπορει η χημεια μας να ταιριαζει για παντα ετσι ωστε να ειμαστε για παντα μαζι κι ευτυχισμενοι;;; ευχηθηκε η σταχτοπουτα καθως ο πριγκηπας εβαζε το χερι του γυρω απο την μεση της για να την χορεψει..
μπορει να μην αλλαξει το παραμικρο απο οτι μου δινεται αυτη τη τοσο δα μικρη στιγμη;

ομως τα παντα ρει οπως λεει και το ρητο..

επισης θα ελεγα πως κρινω εξ αποτελεσματος.. τι να την κανω την προθεση ΑΝ; και γιατι θα πρεπει να πιστεψω σ αυτην;

επισης στην πορεια των χρονων η σταχτοπουτα εμαθε πως επρεπε να βαλει πολυ πολυ νερο στο κρασακι που συνοδευε το φαγακι της..
γιατι ετσι δυσκολες ηταν παντα οι σχεσεις.. και θα παραμεινουν!

4:27 PM  
Blogger Yannis Petsas said...

Μάλλον έχει αλλάξει η μόδα... για το γοβάκι λέω... δε δένουν τα υλικά, αν με καταλαβαίνεις. Καλή σου μέρα.

9:54 AM  
Blogger Ioulita said...

❤,
δεν πολυπιστεύω σε χημείες τέτοιου είδους -ίσως και λανθασμένα. Πιστεύω στη χημεία του μυαλού και στη στιγμή, ιδιαίτερα στη στιγμή.

Yianni,
τι να σου πω, δεν κατάλαβα τι εννοείς, αλλά φημίζομαι για τη βλακεία μου ώρες ώρες. Και μου πάει, αν κρίνω από το πώς γελάνε όσοι μου το λένε! Καλημέρα.

11:27 AM  
Blogger Yannis Petsas said...

Ωραία. Ούτε εγώ κατάλαβα τι δε κατάλαβες, οπότε ν' ανοίξουμε διάλογο περί του τι δεν καταλαβαίνουμε. Μιλούσα για το γοβάκι της Σταχτοπούτας, ότι άλλαξαν τα πράγματα, τώρα θα φοράει μάλλον αθλητικά, αλλά δεν έχει σημασία, όλα αυτά είναι προφάσεις για να ανταλλάσουμε καλημέρες, δεν είναι;

11:35 AM  
Blogger Ioulita said...

yianni,
φίου, νόμιζα ότι δεν έδενε η φακή με το παραμύθι! Αθλητικά, ας είναι! Και φόρμες και σκισμένα τζην και βουτηγμένα στην πρώτη φθινοπωρινή βροχή πόδια μέσα σε καλοκαιρινά πέδιλα... Και όλα αυτά δεν είναι προφάσεις: αν θέλω να πω κάπου σκέτη μια καλημέρα, θα πω απλά "καλημέρα".

2:26 PM  
Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Καλό φθινόπωρο,Ιουλίτα.

5:16 PM  
Anonymous Anonymous said...

Για άλλη μια φορά, εκείνη ήταν η σοφή της υπόθεσης...
Χαμογελαστή καλησπέρα

8:51 PM  
Blogger elpinor said...

Το 00.00 ποταμακι να ξεπλυνει τα εδω παλια σκαλισματα δηλαδη ενα μελλον αγραφτη ερημος,θα υπαρχουν ενα σωρο εκει πριγκηπικα να με περιμενουν.
Το 2000 νυχτα πρωτοχρονιας χτενισε τα ονειρα ,σιωπη σταχτη σιγη.
Η Αληθινη,δεν συμβιβαζεται με την καινουργια αρχη,
Το διχτυ ριχνεται, λιγο, τοσο δα,παρακατω ,σε φερνει ηττημενο πισω,η μεμβρανη της Αληθινης δεν σπαει.
Κωμωδια το παραμυθι καθε φορα παλι εδω σταχτη εδω,σταχτη εδω
Αλήθινη μου
τι κανουν τα μηδενικα σινιαλα που συστηματικα μου στελνεις;
Kρυβουν το μυστικο μου η να με προδιδουν;
[ :) ]

6:33 PM  
Blogger Ioulita said...

όλα θα πάνε καλά,
καλό άλλο-ένα-φθινόπωρο ή άλλο-ένα-καλό φθινόπωρο!

didymina,
ποια ήταν η άλλη φορά;

elpinor,
με το όνομα σαν ελπίδα, δεν ξέρω αν υπάρχει ο χρόνος, αλλά είναι ωραίο που τον βάζουμε σε νούμερα, μπας και συνεννοηθούμε. Μα, ακόμα κι έτσι, εγώ τον χάνω. Για πού το 'βαλες αυτόν τον καιρό;

10:14 AM  

Post a Comment

<< Home