Όσες φορές αντέξεις...

Θα σε χτυπήσω πολύ, στο λέω. Θα ματώσεις. Θα σε καταστρέφω κάθε φορά από την αρχή, με το ίδιο πάθος και ένταση. Θα σε διαλύω στα εξ ων συνετέθης. Αυτή είναι η κατάρα μου. Αυτή είναι η τιμωρία σου. Θα ξαναφτιάχνεσαι κάθε φορά από την αρχή μόνο και μόνο για να σε ξανακαταστρέφω. Αυτό ξέρω μόνο πολύ καλά. Δεν έμαθα να χτίζω. Με ζάλιζαν οι οδηγίες, το νήμα της στάθμης, οι ποσότητες, οι ισορροπίες, οι δοσολογίες, τα μέτρα και τα μετρήματα. Δεν τα κατάφερνα με τα βήματα προς τους στόχους. Δεν άντεχα ποτέ να περιμένω, ούτε να διορθώνω. Δεν ήξερα να χτίζω τοίχους. Ήξερα από γεννησιμιού μου όμως να τους γκρεμίζω, να χτυπάω τα χέρια πάνω τους, να ουρλιάζω, να κλαίω, να πληγώνομαι, ίσως γιατί με έμαθαν να είμαι πολύ προσεκτική, να μην υποπίπτω σε σφάλματα, να είμαι πάντα καθαρή, να είμαι τυπική και συνεπής, να μην φωνάζω, να μην κλαίω, να μην λερώνω τα ρούχα μου στην άμμο, να μην τρώω το αυγό μου πριν την ανάσταση, να μην φέρνω αντίρρηση, να είμαι ευγενική, να μην κάνω ζημιές. Όλο λάθη, λάθος σκέψη, λάθος πρόθεση, λάθος πράξη, λάθος τα λάθη μου. Είπα τα λάθη μου να τα λατρέψω, μα "δεν πας έτσι πίσω. Λάθος τρόπο διάλεξες να αυτοκαταστραφείς". Κι έτσι το γκρέμισμα ξεκινούσε από μέσα μου. Πρώτη επίθεση σε μένα. Στα λάθη μου και τα σωστά μου. Μετά στη σάρκα και τα οστά μου. Μετά σε ο,τι με περιέβαλλε, ρούχο ή αγάπη. Θα με καταστρέψω μέσα μου και μετά θα με καταστρέψω μέσα σου. Να με φοβάσαι.

Κάποιες φορές χάνω την πίστη στη δύναμή μου και αφήνομαι στην ίδια τη δύναμή μου.
Τότε είναι που φοβάμαι.
(Βοήθεια...Πνίγομαι...).

Για όσες φορές αντέξεις, μικρή...

(Ο τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου)