Λέει...

Λυπάται πολύ, λέει.
Δεν μπορεί να κάνει τίποτα, λέει.

Έχει μια δύναμη αξιοζήλευτη, που μπορεί να σκοτώσει κάθε ελπίδα.
Έχει τη δύναμη της υπεροψίας, χωρίς να την κατέχει.
Έχει άμυνες για επιβίωση σε κόσμους που βασιλεύει το παρόν, το παρελθόν έχει πεθάνει, και το μέλλον είναι παρελθόν που δεν ξέχασε, είτε γιατί δεν ήθελε, είτε γιατί δεν τα κατάφερε, είτε γιατί δεν το ονόμασε παρελθόν και απέμεινε να το ζει ακόμα...

Μάλλον με μπερδεύει με εκείνη. Η τύχη της οποίας αγνοείται. Η δε δική μου κάθε φορά τελειώνει, πάνω-κάτω στο ίδιο σημείο... Όπως και τα ταξίδια μου, όπως και τα όνειρά μου: πάνω στο καλύτερο.