Τάδε έφη...

Μου είπε πως με περίμενε πώς και πώς, πως με είχε σαν θησαυρό, πως ήμουν ο θησαυρός της. Με τύλιγε σε υποκίτρινες πλεκτές κουβέρτες, καμωμένες με αγάπη και προσμονή. Με φωτογράφιζε ξαπλωμένη μόνη ή στην αγκαλιά της, μέχρι που μεγάλωσα αρκετά για να μπορώ να περπατάω, να τρέχω, να χάνομαι. Με παράπονο μου το 'πε, με παράπονο που δεν το 'χα καταλάβει τόσον καιρό. Τι από όλα όσα δεν έχουμε καταλάβει εννοείται; Πόσα άλλα είναι;