Ένα καράβι....

Του είχα χαρίσει ένα καράβι σε μπρελόκ για να κρεμάει τα κλειδιά του και να με σκέφτεται. Η ηλίθια, φαίνεται θα πίστευα πως η μνήμη χρειάζεται υπενθύμιση! Ούτε που πρόσεξα αν το έχει, ούτε τον ρώτησα. Ήμουν αφηρημένη, φαίνεται, να κοιτώ τα μάτια του. Η νύχτα είχε πέσει. Ήθελα αυτός ο δρόμος να μην τελειώσει ποτέ, να μην φτάσουμε πουθενά. Κι ύστερα άρχισε ο Χατζηγιάννης, με το "Μη μ'ονειρευτείς", λες και το είχα παραγγείλει...Τα όνειρα είναι η μόνη μου διέξοδος. Νομίζω πως, όταν φύγω, θα πάω να ζήσω στα όνειρά μου...
Μπορώ να μην τα περνάω όλα αυτά...;
Κάποιος είπε ότι τα θέλει όλα, κι εγώ δεν του τα έδινα.
Εκείνος δεν είπε ότι τα θέλει, όμως εγώ ήθελα να μου τα ζητήσει...
Τι είναι πραγματικό και τι είναι στο όνειρο; Εγώ δεν μπορώ πια να απαντήσω...
Όλα μπορείτε να μου τα πάρετε. Μόνο μην μού πάρετε τις αναμνήσεις μου!

Ο,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο...

Είναι ένα ποίημα, που θυμάμαι χρόνια τώρα. Πρέπει κιόλας να είχα να το μάθω για την καλοκαιρινή γιορτή στο σχολείο. Δεν θυμάμαι τον δημιουργό του. Του ζητάω συγγνώμη. Ίσως και να έχω άθελά μου αντικαταστήσει κάποιες λέξεις, ως αποτέλεσμα της ιδιότητας της μνήμης να "γεμίζει" κενά. Το αφιερώνω σε όλους εκείνους που έχουν κρατήσει μέσα τους κάτι από εκείνη την παιδική ματιά, που όλο ψάχνει και ρωτά, μαγεύεται με το καινούριο, αγαπά αθώα και ειλικρινά, φοβάται, προσμένει....

"Ο,τι έχεις μέσα σου παιδιάτικο
σαν θησαυρό να το φυλάξεις
τους λογισμούς, τους πόθους σου άλλαξε,
μ'αυτό ποτέ να μην τ'αλλάξεις

Όποτε της ζωής τα ψεύτικα
κι άδικα σφίγγουν την καρδιά σου
μες σ'οτι φύλαξες παιδιάτικο
θα βρίσκεις την παρηγοριά σου

Κι όταν χλωμοφυλλιάσει η όψη σου
και στα μαλλιά σου πέσουν χιόνια
μόνο ο,τι φύλαξες παιδιάτικο
θα μείνει απείραχτο απ'τα χρόνια".

Αν ήταν αλλιώς...

Αν ήμουν εσύ, αν ήμουν εκείνος, θα ερχόμουν με ένα εισιτήριο στο χέρι και θα της έλεγα να διαλέξει ποιο από τα δύο θέλει να κρατήσει: το δικό της με επιστροφή ή το δικό μου;
Θα της έλεγα να επιλέξει τι θέλει για τη ζωή της. Κι ύστερα θα της χάριζα τις πιο όμορφες μέρες για εκείνη και για μένα. Δεν θα της χάριζα τη δυστυχία που της χάρισες. Κι έτσι, θα ήμουν κι εγώ ήρεμος ότι έκανα τα πάντα που περνούσαν από το χέρι μου για να την κρατήσω κοντά μου. Κι όταν εκείνη διάλεγε, εγώ θα ήμουν πια σίγουρος. Γιατί, τώρα, δεν είμαι…Την έκανα τόσο δυστυχισμένη…